بررسی مشارکت پذیری به عنوان مهمترین شاخص مداخله در احیاء محله فرسوده آبکوه مشهد

در طی یک و نیم قرن گذشته مطالعات گسترده ای از جانب شهرسازان، در حیطه مداخله و ساماندهی و بهسازی بافت های قدیمی صورت گرفته است در اکثر این کشورها یکی از اصول محوری در شهرسازی که به رفع یا کمرنگ نمودن مسایل اجتماعی و اقتصادی بافت های فرسوده میانجامد، مشارکت می باشد. این اصل در همه کشورهای پیشرفته به عنوان مسیری ممکن برای حل بحرانهای اکولوژیک و نابرابریهای اجتماعی مطرح می باشند. دخالت در بافت های فرسوده را میتوان تجسم کالبدی مدرنیزاسیون ایرانی دانست. تخریب های وسیع، تلاش برای محو نمادهای زندگی کهن و مهمترین نماد آن: شهر، نوسازی پراکنده در بافت های شهری بدون توجه به مقتضیات بافت و ... اقداماتی که در قالب مدرنیسم و برای ایجاد شهر معاصر مدرن توجیه می شد اما این تیوری ها در جهان معاصر با خلاهایی روبرو گردید. در این بین، محلات شهری یکی از عناصر مهم و موثر تشکیل دهنده حیات اجتماعی شهری هستند. نقش و کارکرد محلات، موجب پیوندهای اجتماعی بیشتری در افراد ساکن می گردد. هدف این پژوهش بررسی مشارکت پذبری به عنوان مهمترین عامل ارتقاء فرهنگ اجتماعی ساکنان محله فرسوده آبکوه است. روش بهره گرفته شده در این پژوهش روش توصیفی- تحلیلی مبتنی بر داده های کتابخانه ای و میدانی می باشد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است؛ که مهم ترین گزینه پیشنهادی برای مداخله در بافت فرسوده آبکوه گزینه مداخله بر پایه رویکرد توانمندسازی اجتماعی با مشارکت مردم ساکن و سرمایه گذاران کلان می باشد.

Keywords:

مشارکت پذیری , شاخص , مداخله , محله آبکوه