بررسی نگرش مردم عادی، کودکان، سالمندان و معلولین نسبت به مناسب سازی(نمونه موردی ایستگاه مرکزی قطار شهرکرد)

در قرن حاضر حمل و نقل و جابجایی در ابعاد وسیع برای بار و مسافر مسیله ای عادی و جز لاینفک زندگی بشر امروزی شده است و همه روزه حجم وسیعی از جابجایی ها توسط حمل و نقل هوایی یا ریل انجام می گیرد. توجه ویژه به معلولین، سالمندان و کودکان در طرای محیطی اعم از بزرگ مقیاس و کوچک مقیاس از ضرورت های طراحی مناسب محسوب می شود. آنچه در این بین از اهمیت خاصی برخوردار است این موضوع می باشد که هر محیطی اعم از مسکونی، تجاری، فضای سبز و ... باید به گونه ای طراحی گردد که بدون هیچ گونه محدودیتی وضعیتی را برای افراد توانخواه همچون معلولین، سالمندان و کودکان مهیا نماید که تفاوتی بین فرد سالم و فرد توانهخواه از نظر بهره بردن از امکانات محیط وجود نداشته باشد. در این بین امکانات حمل و نقلی نیز مشمول این مساله خواهند شد که در تحقیق حاضر به بررسی این موضوع در طراحی ایستگاه مرکزی قطار شهرکرد پرداخته می شود. این تحقیق با هدف کلی شناخت نگرش مردم عادی، کودکان، سالمندان و معلولین شهرکرد نسبت به مناسب سازی انجام گرفت. هدف اصلی، شناخت، نحوه ی برخورد، نیازها و نیز پذیرش مردم جامعه با این موضوع است. روش مطالعه در این تحقیق، روش پبمایشی با مطالعات کتابخانه ای است. جمع آوری اطلاعات به وسیله پرسشنامه انجام گرفته است. جمعیت نمونه شامل 40 نفر از این افراد است. شیوه ی نمونه گیری به روش تصادفی انجام گرفت. این تحقیق نشان داد نگرش این گروه ها نسبت به مناسب سازی به دو سمت مثبت و منفی گرایش دارد و این نگرش ها بر حسب متغیرهایی مانند سن، جنس و تحصیلات، با هم متفاوت است.

Keywords:

مناسب سازی , کودکان , سالمندان , معلولین , شهرکرد