بررسی هویت و سازماندهی فضای خانه های سنتی یزد با خانه های امروزی، و تاثیر آن در معماری پایدار

هویت و سازماندهی یکی از ویژگیهای بارز معماری ایرانی است که ریشه ای عمیق در مبانی و اصول فرهنگی و اجتماعی این سرزمین دارد و به عنوان یک اصل در معماری ایرانی پذیرفته شده است. برخی از تحلیلگران معماری سنتی ایران بر این باورند که شکل گیری این نوع معماری صرفا به علت اوضاع جغرافیایی و اقلیمی خاص منطقه بوده است. اما اگر بخواهیم بطور دقیق و موشکافانه به این موضوع بنگریم، در می یابیم که توجه به مسایل درونی و باطنی درونگرایی براساس فرهنگ نوع زندگی و آداب و رسوم و جهان بینی خاصی شکل گرفته است که همراه با مسایل محیطی و جغرافیایی به شکل تکاملی خود دست یافته است به هر حال ارزش نهادن به زندگی شخصی و حرمت نهادن به آن، خانه های ایرانی را در گذشته به گونه ای درونگرا ساخته است و حیات مرکزی را به عنصری شاخص در معماری خانه های ایرانی تبدیل کرده است. از این رو توسط این عناصر درونگرایی معنا و مفهومی پایدار در معماری ایرانی دارد در این مقاله سعی شده است علاوه بر بررسی روند شکل گیری درونگرایی و عناصر وابسته به آن در معماری خانه های ایرانی به ذکر این معانی و عناصر در برخی از نمونه های مسکونی و سنتی ایرانی پرداخته شود. هدف اصلی این پژوهش که با استفاده از روش توصیفی – تحلیلی و با اتکا به مطالعات کتابخانه ای به بررسی و مقایسه ساخت و ساز جدید و قدیم در شهر یزد می پردازد، بیان اصول طراحی بهینه درمعماری پایدارایرانی می باشد.

Keywords:

سازماندهی فضایی , ادراک فضایی , معماری سنتی , توسعه پایدار , هویت , سلسه مراتب