محمدرضا مشایخ - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته خاک و پی

خاکریزها اغلب برای ساخت جاده ها، راه آهن ها و یا سازه های کنترل امواج، مانند موج شکن ها به کار می روند. احداث این خاکریزها بر روی لاله های رس نرم با مقاومت کم، قابلیت فشردگی بالا و نفوذپذیری کم، منجر به نشست زیاد، لغزش شیب و در نتیجه گسیختگی کامل می شود. در این تحقیق از روش المان محدود، و با در نظرگیری اثر پارامترهایی همچون مدول ژیوتکستایل، عرض تاج خاکریز، ارتفاع و شیب خاکریز، چسبندگی زهکشی نشده و عمق پی رسی، برای بررسی اثرات تسلیح بستر خاکریز با استفاده از ژیوتکستایل به کار رفته است. این امر، توسط نرم افزار المان محدود PLAXIS که پیش تر، صحت عملکرد آن در دو مدل M.C.C , M.C بررسی می شود.نتایج بدست آمده نشان می دهند که کاهش ارتفاع خاکریز و عمق پی رسی و همچنین افزایش شیب خاکریز موجب کاهش نشست، تغییر مکان جانبی خاکریز و همچنین نیروی ژیوتکستایل می شوند. هر چه بر میزان چسبندگی پی رسی افزوده می شود، کاهش ناچیزی در نشست، تغییرمکان جانبی خاکریز و نیروی ژیوتکستایل مشاهده می شود. کاهش عرض تاج خاکریز، تاثیر چندانی در نیروی ژیوتکستایل ایجاد نمی کند اما موجب کاهش تغییرمکان جانبی و تا حدودی نشست خاکریز می شود. بررسی ها حاکی از آن است که افزایش مدول ژیوتکستایل موجب افزایش قابل توجهی در نیروی ژیوتکستایل و کاهش تغییر مکان جانبی و نشست خاکریز می شود. همچنین کاهش ارتفاع، شیب و عرض تاج خاکریز، و همچنین افزایش چسبندگی پی رسی موجب افزایش پایداری کلی خاکریز خواهد شد، در حالی که تغییر عمق پی رسی تاثیری در پایداری کلی خاکریز نخواهد داشت.

تسلیح بستر، رس نرم، خاکریز، ژیوتکستایل، تحلیل عددی