بررسی معماری و شهرسازی با رویکرد توسعه پایدار در ایران

شهر در مفهوم واقعی مباحث تمدن، فرهنگ و شهر نشینی را آفریده است که با مفاهیم حاضر مکان مناسبی را برای زندگی انسانی به وجود آورده است. ولی امروزه شهرها با آلودگی، بی نظمی و از همه مهمتر خشونت تبین می گردد. رشد جمعیت، مهجارت در چند سال اخیر باعث گردید بدون در نظر گرفتن زیرساخت های علمی و فرهنگی شهرها به صورت نامنظم و بدون در نظر گرفتن اصل توسعه پایداری ایجاد گردد. بحث توسعه پایدار که در چند سال گذشته مورد توجه همه مدیران کشوری در جهان در سطح کلان صورت گرفته مورد طراحی و اجرا قرار گرفته است. توسعه پایدار، مفهومی است که در سالهای اخیر، به عنوان یک مسیله جهانی به آن نگریسته شده است. فرآیند پایداری، جریانی چند بعدی است که، ضمن بهبود وضعیت اقتصادی، و ایجاد رفاه همگانی، توام با عدالت اجتماعی، از آثار مخرب زیست محیطی و اکولوژیکی و ناهنجاریهای اجتماعی به دور است، در حالی که، نیازهای نسل حاضر را برآورده می سازد، در عین حال، ظرفیت و امکانات برآورده سازی نیازهای نسل آینده را، با توجه به حفظ و بهبود محیط زیست، نگه می دارد. بنابراین این امر مهم کمتر مورد عنایت در کشورمان قرار می گیرد. مقوله پایداری یک اصل مهم در جهت سیانت از محیط زیست ارایه شده است که باید این امر مهم در کشور مورد توجه مدیران شهری بالاخص معماران و شهرسازان قرار گیرد. در تحقیق حاضر تلاش بر این شده که به توسعه پایدار به شیوه بنیادی نگریسته شودد. در نهایت پشنهاد و راهکارهایی جهت رسیدن به توسعه پایدار شهری ارایه شده است.

Keywords:

توسعه پایدار , شهرنشینی , شهرسازی , پایداری , معماری