منصور حبیب دوست - هیات علمی دانشگاه گیلان

بیان و نقد هنری دو رکن اصلی شکل گیری و گسترش هنر هستند؛ یکی چگونگی برخورد هنرمند در انتخاب روش و مصالح برای ساخت محصول هنری را پی می گیرد و دیگری چگونگی معنای اثر و انتقال آن به مخاطب را که تبعی از انتخاب روش بهتر با کاربری بهترین مصالح در بیان هنری است. در حقیقت عرضه ی معنای یک اثر هنری، رها از اینکه این معنا چه باشد، وابسته به انتخاب روش بیان هنری است. این مضمون در برخی آثار هنری از جمله در موسیقی جلوه ی ویژه ای می یابد چرا که آنها بر خلاف بسیاری از پدیده هیا محیط، معنامحور نیستند بلکه فرم محور هستند؛ به عبارت دیگر این آثار، پدیده یا عنصری از محیط را سوژه ی خود قرار نمی دهند و فرم و ساختار آنها، تنها عامل برآمده از اثر جهت رسیدن به معنا است که چنین کیفیتی از ویژگی روایت گریزی و انتزاعی بودن چنین آثاری برمی خیزد. حال آنچه که موجب بیان موسیقی در قالبی ارتباطی تر جهت انتقال بهتر معنا خواهد شد، شفافیت در ساخت اثر برای دست یابی به بهترین فرم است که اهمیت و چگونگی آن تحت عنوان آشکارگرایی در فرم موسیقی، موضوع مقاله حاضر است.

آشکارگرایی، فرم، ساخت موسیقی، بیان هنری، نقد هنری