بررسی تطبیقی الگوی کالبدی - اقلیمی شناشیل درخانه های بومی اهوازو بوشهر

بناهای بومی در هر منطقه براساس شرایط اقلیمی، فرهنگی،محیطی، اجتماعی، تاریخی و حداکثر اسایش کاربران شکل گرفته است. یکی از عناصر مهم بنا های بوشهر تراس می باشد این تراس ها که در بیشتر جاها سرپوشیده است و در بیشتر موارد سقف نداشته اند. برای بهره گیری از هوای آزاد در مواقعی که شرایط جوی مناسب است تعبیه شده اند. این عنصر ساختمانی در بافت سنتی اهواز نیز به چشم می خوردونمونه جالبی از خلاقیت به شمار می رود تنوع شیوه ساخت آن تنوع نماهای بافت را نیز فراهم آورده است این عملکرد اقلیمی زندگی عمومی را به زندگی خصوصی پیوند می دهد به عبارت دیگر یک ارتباط بین برون گرایی و درون گرایی در بناهای بافت قدیم به وجود آورده است. روش تحقیق استفاده شده در این مقاله در بخش جمع اوری اطلاعات و داده ها از روش توصیفی و میدانی -کتابخانه ای استفاده شده است.هدف از انجام این پژوهش مطالعه عنصر کالبدی اقلیمی شناشیل در خانه های بومی اهواز و بوشهر تا از طریق بررسی دقیق و دریافت صحیح مفاهیم عناصر کالبدی اقلیم را شناخته و شکل کالبدی آن را ثبت کرده و به ارتباط فضایی شناشیل در خانه های مسکونی پی برد و اینکه چه درصدی از جداره شناشیل به فضای پر و خالی اختصاص داده شده است . نتایج حاصل از این پژوهش در قالب جدول و نمودار نشان داده شده است تا بتوان از فراموشی این اصول جلوگیری کرد و در احیا و تداوم الگوی سکونت بومی استفاده کرد.

Keywords:

شناشیل , اهواز , بوشهر , مسکن بومی , بافت سنتی