بررسی مولفه های مکانی موثر بر شکل گیری مناطق ادراکی

انسان به عنوان محور توسعه علوم همواره سعی دارد تا خود را ژرف تر بشناسد و با شناخت از خویش سایر علوم را بازبینی کند. کارآیی سیستم های اطلاعات مکانی نیز با شناخت نحوه ادراک انسان از محیط و اعمال آن بر فرآیندهای مختلف بهبود می یابد. در این پژوهش سعی بر این است تا سامانه ناوبری مسیله مسیریابی را مانند ذهن انسان حل و جواب را به گونه ای بیان کند تا به ذهن انسان نزدیک باشد و بیشترین فعالیت را در مغز او ایجاد کند. برای این منظور باید ابتدا نحوه ادراک انسان از فضا را شناسایی و در مدل های محاسباتی اعمال کنیم. تا کنون تلاش هایی که برای بهبود سامانه های ناوبری انجام شدهاست در حوزه دانش نشانه ها و دانش مسیری بوده است و به مناطق ادراکی به عنوان دسته بندی مکانی ذهن انسان توجه نشده است. از آنجا که سامانه های ناوبری برای حل مسایل مکانی مانند مسیر یابی و یا تعیین موقعیت کنونی به کار می روند این مسیله به ذهن می رسد که این سامانه ها پتانسیل ایجاد ارتباط با محیط و معنابخشی به آن را دارند. به نظر می رسد با اعمال پارامترهای شکل دهنده به مناطق ادراکی در فرآیند ناوبری می توان انتظار داشت که فرآیندهای معنا بخشی و هویت بخشی به مکان تسهیل یابد و ارتباطی عمیق بین انسان و محیط شکل گیرد، به گونه ای که در صورت در دسترس نبودن سامانه های ناوبری توانایی مسیریابی در محیط را داشته باشد.

Keywords:

ادراک مکانی , ناوبری شهری , دانش مکانی , نقشه ذهنی , مسیریابی