مصرف سطوح کاهشی پروبیوتیک براساس سن بر خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی

مقدمه: در این مطالعه اثرات سطوح مختلف استفاده از پروبیوتیک خارجی (پروتکسین) و پروبیوتیک داخلی (بیوپل) بر خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی مورد بررسی قرار گرفت. روش کار: تعداد 488 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار، 4 تکرار و 16 قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی به مدت 42 روز روی بستر پرورش داده شدند. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از 1- شاهد 2- جیره پایه به همراه پروبیوتیک بیوپل ( در سه سطح 100 ، 200 و 300 گرم در تن) ، 3- جیره پایه به همراه پروبیوتیک بیوپل (در سه سطح 50 ، 100 و 150 گرم در تن) 4- جیره پایه به همراه پروبیوتیک پروتکسین در سطح 150 گرم در تن و 250 گرم در تن آنزیم هوستازیم 5- جیره پایه به همراه آنزیم هوستازین 6 - جیره پایه به همراه 150 گرم در تن پروبیوتیک پروتکسین 7- جیره پایه به همراه 300 گرم در تن پروبیوتیک بیوپل. در 42 روزگی دو پرنده از هر تکرار کشتار و خصوصیات لاشه بررسی شد. نتایج: بالاترین درصد ران تحت تاثیر تیمار 6 بود که اختلاف آن به لحاظ آماری معنیدار است (0/05> p) . کمترین درصد چربی بطنی تحت تاثیر افزودن 300 گرم در تن بیوپل به جیره پایه است که اختلاف معنیداری با سایر تیمارهای آزمایشی دارد ( تیمار 0/05> p). بالاترین درصد وزنی سینه را تیمارهای 3، 5 و 7 دارند که در مقایسه با سایر تیمارهای آزمایشی اختلاف آن به لحاظ آماری معنیدار است (0/05> p). در نتیجه گیری کلی میتوان بیان داشت استفاده از یک دوز ثابت پروبیوتیک در طی پرورش (تیمار 7) و همچنین استفاده از همزمان از دو پروبیوتیک مورد استفاده به مراتب موجب بهبود خصوصیات لاشه و کاهش ضایعات لاشه بموجب بهبود درصد سینه و ران در جوجه های گوشتی میگردد.

Keywords:

بیوپل , پرو تکسین , خصوصیات لاشه