مهدی نورمحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته مهندسی معماری ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد سوادکوه

هر حکمت در عرفان و معماری که به نوعی سرچشمه هنر الهی ست را هنوز هم می بایست مکتوبی ناگشوده دانست که هرکس به تناسب ادراک خود از آن بهره می گیرد و در میان این هنرها که محیط انسان را شکل می دهند و آن را مهیاینزول برکت میسازند. از نظر جوامع فرهیخته، هنر الهی پیش از هر چیز تجلی وحدت الهی در جمال و نظم عالم است. وحدت در هماهنگی و انسجام عالم کثرت، در نظم و توازن انعکاس مییابد. جمال بالنفسه حاوی همه این جهات هست ونتیجه منطقی وحدت عالم، عین حکمت است. بدین جهت تفکر ایرانی میان هنر و حکمت ضرورتا پیوند میبیند.معماریدر واقع در حوزه حکمت و عرفان جان میگیرد و این امر در گذر زمان و تا به امروز مشهودتر گردیده است.به طوری که ازبعدی به علم و فلسفه و از بعدی دیگر به محتوا و مفاهیم زیبایی شناسی عوالم هستی متکی است.حکمت معماری،حکمت نسبت هاست.به نحوی که به آن نهایتی متصور نیست.آنچه هست نسبی است و همین انگیزه ی تکامل و تعالی معرفت معماری است. معماری در داخل مجموعه ایی یکپارچه،که دیدگاه های : روانشناسانه،عرفانی،جامع گرایانه و ... را در برگرفتهاست. این پژوهش که حاصل مطالعات کتابخانه ای به صورت تحلیلی –توصیفی و اینترنتی است، سعی دارم از لابه لایتاریخ پرافتخارمان به دنبال نشانه هایی از حکمت در عرفان و ارتباط آن به معماری گشته تا نتیجه ی شایسته یی از آن گرفته شود،چرا که عدم شناخت و توجه به گنجینه های هنریمان باعث ازبین رفتن هویت اصیلمان می شود.

حکمت ، عرفان،معماری ، هنر الهی ، فلسفه ، معرفت معماری