لیلا مهندس - دانشجوی دکتری روانشناسی عمومی ، دانشگاه آزاد مرودشت

عشق مبنای هستی و از ماهیت حیات آدمی ناشی می شود که از دیر باز مورد توجه روانشناسان ، ادیبان و شعرا بوده است . سخن از عشق ، محدود به زمان و مکان نیست . عشق به عنوان احساس پاک و مطلوب انسان ، در دل شاعران و هنرمندان شاید بیشتر از دیگران جای دارد و جایگاهش نیز والاتر است . غزلیات سعدی سرشار از مضامین لطیف و عاشقانه است و عشقی که از آن سخن می گوید ودیعه ای است ازلی و جاودانه و مدارج عشق از زمینی تا عرفانی در غزلیات او نمایان است . عشق ریشه در تمام ابعاد زندگی انسان دارد و در تمامی فرهنگ ها این مفهوم جزء مفاهیم اساسی اجتماعی بوده است. عشق در روانشناسی از مفاهیم پیچیده و یک فرایند شناختی است و روانشناسان برجسته ای چون استرنبرگ به بحث در این باره پرداخته ا ند که استرنبرگ عشق را در سطوح متفاوت بررسی کرده است. دراینپژوهش به بررسی غزلیات سعدی با نظریه استرنبرگ پرداخته شده است.. روش تحقیق در این مقاله مقایسه ی تحلیلی میان دیدگاه سعدی در غزلیات راجع به عشق با دیدگاه استرنبرگ - روانشناس و بیان شباهت هی میان آنها می باشد . تعهد و صمیمیت و شوریدگی که از ارکان نظریه استرنبرگ می باشد در غزلیات سعدی در هم آمیخته و نمایان بود .

غزلیات سعدی ، استرنبرگ ، عشق