مرتضی ذاکر رضوی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی،گروه روانشناسی،واحد ساوه،دانشگاه آزاد اسلامی،ساوه،ایران
هومن نامور - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه احساس تنهایی و روش های مقابله با خودکارآمدی اجتماعی و بررسی نقش واسطه ای امید در کودکان کار و خیابانبود.طرح پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. نمونه تحقیق شامل 150 نفر از نوجوانان کار و خیابان مراجعه کننده به مرکز مهرپرور بهزیستی بود که به صورت قضاوتی انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل پرسشنامه احساس تنهایی خودکارآمدی اجتماعی نوجوانان کنلی (1989)، پرسشنامه احساس تنهایی راسل، پپلا و فرگوسن (1978)، پرسشنامه راهبردهای مقابله ای نوجوانان و پرسشنامه امید کودکان اشنایدر (1997) بود. برای تحلیل دادهها از روشهای آماری ضریب همبستگی ساده پیرسون وتحلیل مسیر استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که بین احساس تنهایی با خودکارآمدی اجتماعی رابطه منفی معناداری وجود دارد، بین راهبرد مسیله، ارجاع به دیگران با خودکارآمدی اجتماعی رابطه مثبت معناداری وجود دارد، بین راهبرد غیرمولد با خودکارآمدی اجتماعی رابطه منفی معناداری وجود دارد و بین امید با خودکارآمدی اجتماعی رابطه مثبت معناداری وجود دارد. همچنین مشخص شد بین رابطه احساس تنهایی و روش های مقابله با خودکارآمدی اجتماعی با توجه به میانجی گری امید در کودکان کار و خیابان رابطه وجود دارد.

احساس تنهایی، روشهای مقابله، خودکارآمدی اجتماعی، امید