اثر آموزش مهارت های زندگی(خوداگاهی و برقراری ارتباط موثر) بر ابراز وجود و خودناتوان سازی دانش آموزان

پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر آموزش مهارت های زندگی(خوداگاهی و برقراری ارتباط موثر) بر ابرازوجود و خودناتوان سازی دانش اموزان انجام شد. طرح پژوهش آزمایشی و با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پایه پنجم و ششم در حال تحصیل مدارس ابتدایی ناحیه 2 شهرستان ساری در سال 1394-1395، به تعداد 3513 نفر بوده است. ابزار گردآوری داده ها در این مطالعه پرسشنامه های استاندارد ابراز وجود توسط گمبریل و ریچی (1975)و پرسشنامه ی خودناتوان سازی تحصیلی میگلی، کاپلان و میدلتون (2001) بوده است. نمونه پژوهشی به صورت روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای مرحله ای انتخاب شدند و سپس 40 نفر از آزمودنی ها از بین این 8 کلاس به طور تصادفی انتخاب شده در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. سپس دوره آزمایشی ( آموزش مهارت های زندگی خودآگاهی و برقراری ارتباط موثر) برای گروه آزمایش طی 12 جلسه 90 دقیقه ای اجرا شد ولی در مورد گروه گواه هیچ آموزشی صورت نگرفت . پس از اتمام برنامه آموزشی از هر 2 گروه پس آزمون به عمل آمد . تحلیل نتایج پژوهش با استفاده از نرم افزار spss و آزمون آنالیز کوواریانس نشان داد که آموزش مهارت های زندگی(خودآگاهی و برقراری ارتباط موثر) بر افزایش ابراز وجود و کاهش خودناتوان سازی موثر است.

Keywords:

خودآگاهی , برقراری ارتباط موثر , ابراز وجود , خودناتوان سازی