علیرضا آذرهوش - دانشجوی دکتری عمران- راه و ترابری، دانشگاه صنعتی امیرکبیر تهران
فریدون مقدس نژاد - دانشیار دانشکده عمران و محیط زیست، دانشگاه صنعتی امیرکبیر تهران
سیدمحسن بنی هاشمی کهنکی - دانشجوی کارشناسی ارشد عمران، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد رامسر

خرابی رطوبتی در مخلوط های آسفالتی ناشی از بین رفتن پیوستگی و با چسبندگی می باشد که منجر به کاهش مقاومت و سفتی مخلوط آسفالتی و ایجاد انواع مختلف خرابی در روسازی می شود. به منظور بهبود چسبندگی و کاهش حساسیت رطوبتی در مخلوط های آسفالتی چندین راه حل وجود دارد. یک روش مناسب استفاده از پلیمرها به عنوان اصلاح کننده قیر و سطوح سنگدانه می باشد. در این پژوهش تاثیر استفاده از 2 نوع پلی اتیلن، به نام های پلی اتیلن با دانسیته بالا و پلی اتیلن با دانسیته پایین به عنوان اصلاح کننده قیر در کاهش خرابی رطوبتی مخلوط های آسفالت گرم بررسی شده است. نمونه های مخلوط آسفالت گرم با دو نوع سنگدانه (سنگ آهک و گرانیت) و قیرهای پایه (70-60) و اصلاح شده ساخته شده اند و طبق استاندارد AASHTO T283 تحت آزمایش لاتمن اصلاح شده قرار گرفتند. به منظور بررسی دقیق تر تاثیر افزودنی های مورد آزمایش، 1، 3 و 5 سیکل یخ- ذوب به نمونه های تحت شرایط رطوبت قرار گرفته اعمال شد. نتایج این پژوهش نشان می دهد که اصلاح قیر با دو نوع پلیمر در این پژوهش باعث پسبندگی بهتر بین سنگدانه ها و قیر و افزایش مقاومت در برابر خرابی رطوبتی می شود. همچنین نتایج نشان می دهد که تاثیر استفاده از پلیمر به نحوی است که عملکرد هردونوع سنگدانه در برابر خرابی رطوبتی را مستقل از کانی های تشکیل دهنده آن سنگدانه به یک سطح ثابت و مناسب می رساند. به علاوه، نتایج نشان می دهد که نمونه های ساخته شده با سنگدانه سنگ آهک و قیر اصلاح شده با پلی اتیلن با دانسیته بالا بالاترین مقدار نسبت مقاومت کششی غیر مستقیم مرطوب به خشک را در آزمایش حساسیت رطوبتی نشان داده اند.

مخلوط آسفالت گرم، خرابی رطوبتی، آزمایش لاتمن اصلاح شده، پلی اتیلن