مجید شهبازی - دکتری معماری، واحد زنجان، دانشگاه آزاد اسلامی ، ایران، زنجان
سیما کبودوندی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد زنجان

واژه توسعه پایدار اولین بار به طور رسمی توسط کمیته ج هانی محیط زیست در سال 1986 در گزارش آینده مشترک ما مطرح شد و در اواسط دهه 1990 بدین ترتیب شکل گرفت که رشد اقتصادی و توسعه ایجتماعی به گونه ای صورت گیرد که سرمایه های زیست محیطی و نیازهای برای نسل آینده را دچار نقصان نسازد. هم اکنون بش از سه دهه ا زتوجه جهانی به موضوع حفاظت محیط زیست و منابع طبیعی و حدودد دو دهه از مباحث پیرامون توسعه پایدار می گذرد و با توسعه روزانه شهری شدن مفاهیم مربوط به توسعه ی پایدار به این حیطه وارد گردید و این امر باعث پیدایش مسیله ی نو در معماری با نام معماری پایدار گردید که دلالت بر معماری با اقلیم دارد. در این تحقیق تلاش شده ضمن معرفی معماری و توسعه پایدار یادآوری شود که معماری سنتی ایران همواره در تمام سطوح معماری متعامل با اقلیم و جوابگوی نیازهای آسایش ساکنین بود و با توجه به شرایط اقلیمی و محیطی معماران از تکنیکهای خلاقانه بهره می جستند. بادگیر که هنر ساخت معماری ایرانی است بارزترین روش تهویه طبیعی ساختمان یم باشد و به عنوان یک سیستم سرمایشی، تهویه ی مطبوع را با استفاده از انرژی تجدیدپذیر باد فراهم می سازد. در این تحقیق سعی شده با مطالعه بادگیر و توجه به نکات مثبت و قابل تطبیق آن فرصتی ایجاد شود برای معرفی هرچه بهتر آن و بکاربستن آن در شیوه ی زندگی و ساخت و ساز امروزی در راستای توسعه ی پایدار.

بادگیر، پایداری، توسعه ی پایدار