بررسی بافت کهن شهری با رویکرد توسعه معماری پایدار نمونه موردی: محور گذرسنگ سیاه

توسعه پایدار توسعه ای است که نیازهای کنونی را بدون کاهش توانایی نسلهای آتی در برآورد نیازشان برآورده کند. در درازمدت طراحی پایدار یه گزینه نیست، بلکه یک اجبار است. میتوان پایداری را فرایندی محلی، مشارکتی، و به دنبال تعادل دانست که در یک ناحیه زیست محیطی وارد عمل شده و مشکلی برای محدوده فراتر خود بوجود نمی آورد بافت کهن شهر شیراز از پشینه ای افزون بر یک هزار و دویست سال برخوردار است این بافت قدیمی به مساحت تقریبی 960 هکتار در قلب شهر جای دارد. یکی از بسترهایی که انسان در آن پرورش یافته و بسیاری از نیازهای خود را در آن براورده می کند محله است محله سنگ سیاه یکی از هشت محله شیراز قدیم که این محله روزگرای محل تمرکز جمعیت شهر شیراز به شمار می آمده است. سیمای مرکز تاریخی شهر در واقع انعکاس هویت و ارزشهای فرهنگی اجتماعی جامعه ای است که در طول ادوار شکل گرفته است هدف از این پژوهش بررسی شناخت مشکلات و پتانسیلهای موجود، و عوامل تاثیرگذار به گذرسنگ سیاه و ارتقا هویت و پایداری این محله می باشد روش تحقیق در این پژوهش تحلیل و توصیفی کتابخانه ای و مشاهده میدانی برای بررسی بافت کهن شهر گذرسنگ سیاه با رویکرد توسعه پایدار میباشد.

Keywords:

معماری پایدار , بافت کهن , شهر , شیراز , گذرسنگ سیاه