شهر و شهرنشینی، فرصت، و توسعه کشور
Publish place: Congress new scientific horizons in the field of civil engineering, architecture, culture and urban management in Iran
Publish Year: 1395
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 436
متن کامل این Paper منتشر نشده است و فقط به صورت چکیده یا چکیده مبسوط در پایگاه موجود می باشد.
توضیح: معمولا کلیه مقالاتی که کمتر از ۵ صفحه باشند در پایگاه سیویلیکا اصل Paper (فول تکست) محسوب نمی شوند و فقط کاربران عضو بدون کسر اعتبار می توانند فایل آنها را دریافت نمایند.
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
UMCONF04_148
تاریخ نمایه سازی: 18 تیر 1396
Abstract:
مراکز شهری در حال حاضر بیش از نیمی از جمعیت انسانی را تشکیل می دهند، این اولین بار در تاریخ است که جمعیت روستایی در اقلیت است. اعداد مطلق شگفت آور است: 3.7 میلیارد نفر در حال حاضر در شهرها زندگی می کنند، و این سال 2050 دو برابر خواهد شد.حتی چشمگیرتر اینکه توسعه بیشتر این شهرنشینی در جهان در حال توسعه است، جایی که در آن نزدیک به 99 درصد از شهرنشینی بین الان تا 2050 اتفاق خواهد افتاد. این تغییرشتابزده به زندگی شهری پیامدهای عمیقی برای مصرف انرژی، امنیت غذایی، سیاست، و پیشرفت بشر دارد. در حالی که برخی از این تغییر مثبت خواهد بود، شرایط در تعدادی ازشهرهای در حال رشد سریع پتانسیل مهمی برای بی ثبات کردن و جابجایی ندارد. اکنون شهرها را با تعاریف گوناگونی به عنوان پایدار، انعطاف پذیر، کم کربن، سازگار بامحیط زیست، سبز، سالم، هوشمند، چند فرهنگی و خلاق مورد خطاب قرار می دهند. همه این صفتها در تلاش شکل دادن به آینده شهرها به شیوههای خاص برای رسیدگی و فهممشکلات واقعی و فرصتهای استفاده می شوند شکل جدیدی از شهرنشینی جنبش شهری در حال حاضر و تا سال 2050 اتفاق می افتد کاملا متفاوت از دوره شهرنشینیقبلی است. چه چیزی جدید است شتاب سریع شهرنشینی است، به خصوص در کشورهای در حال توسعه و یا مناطق. تغییر سریع از این سیستم پیچیده تولید چالش برای رهبران شهری و مدیران و همچنین برای زیرساخت است که به سرعت تبدیل شدن به منسوخ. علاوه بر این، شهرستانها به طور فزاینده رقابت با یکدیگر در سطح جهانی برای سرمایه گذاری و کسب و کار تلاش میکند.
Authors
امین صفدری مولان
دانشجوی دکترای تخصصی برنامه ریزی شهری دانشگاه تهران، دانشکده جغرافیا
مهناز حسینی سیاه گلی
دانش آموخته کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه مازندران