ناصح یوسفی - دانشجوی دکترای معماری – مدرس تمام وقت دانشگاه علمی کاربردی مرکز سقز

رشد و توسعه هرجامعه متناسب با بکارگیری توانایی های موجود در آن جامعه بوده که یکی از راه های تحقق آن، تامین بسترکالبدی مناسب برای حضور فعال افراد و ایجاد فرصت های مساوی برای اقشار مختلف در جابجایی و دسترسی به ساختمان های عمومیو فضاهای شهری است. مناسب سازی فضاهای شهری بعد از جنگ جهانی دوم و وجود مصدومان و معلولان زیاد جنگی در اروپا و جهان مورد توجه جدی قرار گرفت . در کشور ایران با ارایه آمارهایی بیش از 01 درصد جمعیت را افرادی با ناتوانایی های جسمی-حرکتی ناشی از جنگهای تحمیلی ، تصادفات و حوادث متنوع ، ضرورت قضیه را دو چندان می نماید .در این مقاله که به روش تحلیلی –کیفی نگارش گردیده است ؛ به یادآوری مقررات ها ، آیین نامه ها و دستوالعمل های مختلف موجود، در خصوص مناسب سازی اماکن و فضاهای عمومی برای دسترسی آن دسته از کم توانان جسمی- حرکتی اشاره ای دارد، و ضمن بررسی وضعیت موجود و کم توجهی به این موضوع مهم ؛به بررسی عوامل و موانع این بهینه سازی ها و ارایه راهکارهایی دراین خصوص برای شهر سقز می پردازد . در نتایج این مقاله شاهد کم توجهی ادارات و تشکل های مختلف در روند طراحی و نظارت، صدور مجوز و گردشکارهای ناقص هستیم . و از جمله راهکارهای ارتقای این فرهنگ در ساخت و سازها ومحیط های شهری را ،ارتقای فرهنگ شهروندی ، برگزاری دوره های آموزشی ، عدم وجود و پیگیریN.G.O ها و حمایت های سازمان بهزیستی و ... رامی توان نام برد

مناسب سازی ، فضاهای عمومی شهری ،کم توانان جسمی – حرکتی ، شهر سقز