عبدالقاسم کریمی - استادیارگروه معارف، دانشگاه فردوسی

تنزل انسان ازجایگاه حقیقی خود بواسطه برکنارشدن از ویژگیهای ممتاز ذاتی با رویکردهای انسانگرایانه ،مادگرایانه و سکولار در زندگی بشرامروزی ،موجبات سرگشتگی،بی معنایی وتهی شدن ازهرگونه هدف وارزش متعالی رابدنبال داشته ،وبازیابی وبازسازی حیات معنادار را باپیچدگی وابهام فراوان روبرو کرده است.این چالش، ناشی ازخودبیگانگیانسان وعدم درک روشنی ازانسان و معنای زندگی اوست. راه نجات از این سردرگمی وبیهودگی بازگشت به خود حقیقی،شناخت توانایی ها واستعدادهای منحصربفرد انسان وتحقق آنها با نقش آفرینی موثر وخلا3ق ممکن است.راه حلهای پیشنهاد شده که مبتنی بر کاشفیت معنا وجاعلیت آن می باشد، دارای نقدهای جدی است،زیرا هرکدام بنحوی برخی ازمتغیرهای هندسه کامل حیات معنادار انسان را مغفول گذاشته است،یا خود انسانی را وانهاده است،یاخدای این انسان رابرکنار از زندگی او کرده ست.اما این مقاله درصدد پیوند وثیق بین نقش باری تعالی بانقش انسان درعینیت بخشی به معناداری زندگی با رویکرد اخلاق دینی می باشد.

خود،خلاقیت،معنا،زندگی،انسان