محمدرضا شمشیری - استادیار دانشکده علوم انسانی و حقوق-گروه فلسفه- دانشگاه آزاد اسلامی اصفهان(خوراسگان)

آدمی از آغاز تا پایان زندگی خویش به طور فطری به ارزش های اخلاق گرایش داشته و شخصیت وی همواره با معیارفضایل ورذایل اخلاقی محک می خورد. از سوی دیگر، انسان دوران جدید، بیش از همیشه خود را خردمند و اخلاق مدار و مسلط بر اداره ی امور عالم و آدم می داند! به رغم این ادعا بحران های متعدد بطور روزافزون بشر و بشریت را احاطه کرده ، وضعیت آدمی را برای زندگی در جهان با تعارض و اضطراب همراه نموده است. این جستار ، که با روش تحلیلی -توصیفی انجام گرفته، بر آن است که با عنایت به تمرکز اخلاق بر مدار خود یا نفس ، بسته به این که خود در چه پایگاه و مقامی قرار گرفته باشد اخلاقیات مبتنی بر آن نیز متفاوت بوده آثار و نمودهای متفاوتی خواهد داشت. به نظر می رسد ریشه آسیب را باید در مدار اخلاق به جستجو نشست که در کدام افق قرار گرفته و رو به کدامینسو کرده است درمان آن نیز جز از راه بازگشت نفس به فطرت الهی و تهذیب و پالوده شدن آن نیست. در این راه تحلیل و آسیب شناسی برخی از اندیشمندان غرب و در مقابل رویکرد حکمت صدرایی به این موضوع به نحو تطبیق و باجمال صورت پذیرفته است.

اخلاق، اخلاق مداری، بحران، حکمت صدرایی، غرب