حمیدرضا بابایی - دکتری توسعه محله ای و عضو هیات علمی پژوهشکده فرهنگ، هنر و معماری- جهاد دانشگاهی
جاوید قنبری - دکتری معماری و عضو هیات علمی بخش معماری دانشگاه شیراز
لیلا خندان - عضو پژوهشکده فرهنگ، هنر و معماری- جهاد دانشگاهی

انسان همواره در شکل دهی به محیط طبیعی برای تبدیل آن به محیط قابل سکونت (محیط ساخته شده) با توجه به نگرش های ایدیولوژیکی و دانش خود با استفاده از فنون ویژه ای استفاده نموده است. شاید بتوان گفت تا قبل از انقلاب صنعتی در غرب، این فنون و به عبارتی ماهیت تکنولوژی مورد استفاده در این دوره ابزاری بوده است اما به عقیده بسیاری از فلاسفه، بعد از توسعه سریع علم، ماهیت تکنولوژی به مفهومی فراابزاری تاویل می گردد که انسان را به سمت بهره برداری بیش از حد منابع سوق می دهد تا جایی که طبیعت به عنوان منبع لایزال تلقی می گردد؛ و بین شکل، رابطه انسان و محیط از رابطه محافظه کارانه به رابطه کارگزارانه استحاله می یابد. امروزه با اهمیت مبحث محیط پایدار، انسان بار دیگر به گونه ای محتاطانه و آگاهانه به طراحی محیط ساخته شده می پردازد. در مکتب اسلام از دیرباز تا کنون، انسان به عنوان خلیفه یا مدیر طبیعت معرفی گردیدهاست و ضمن احترام به طبیعت و بهره برداری متعادل از آن، اهداف والاتری را نیز در تکامل جهان طبیعت جستجو می کند

ماهیت تکنولوژی، رابطه انسان و محیط طبیعی، مکتب معماری اسلام