تاثیر نوسازی شهری بر ایجاد حس لامکانی، نمونه موردی پروژه محور داودقلی-دلجویی شهر زنجان

توجه به مکان و لامکانی اینک در ادبیات جغرافیایی موقعیت و منزلتی مرکزی را احراز کرده است. این همانندی در دوران مدرن بیشتر به چشم می خورد و با فراگیرتر شدن سرمایه داری جهانی و ظهور پدیده جهانی شدن, تنوع مکانی به تدریج کمتر می شود. حس لامکانی به وجود مناظر نسبتا یکسان و استاندارد شده ای اشاره دارد که نتیجه از دست رفتن تدریجی تنوع محلی است. این تنوع در جوامع سنتی و کمتر صنعتی شده بیشتر مشهود است. هدف نگارنده آن است که با بررسی انتقادی فرایند نوسازی شهری در پروژه محور داودقلی_دلجویی شهر زنجان نشان دهد برنامه ریزی و طراحی شهری و ساختن در محیط شهری بدون شناخت عمیق مکان جغرافیایی به معنی نوعی عمل زدگی و پراگماتیسم و نوعی مادی فرض کردن فضا و مکان شهری است و حاصلی جز ایجاد کالبدی بی روح در شهرهای ما نخواهد داشت. خیابان داود قلی_ دلجویی یکی از خیابان های شهر زنجان می باشد که طبق پروژه ای با همین نام است که در سال های اخیر به انجام رسیده است. پژوهش حاضر به تبعات انسانی نوسازی شهری فن گرا می پردازد و به خصوص فرایندی عام را مورد بررسی و پژوهش قرار می دهد که مولد حس لامکانی در محیط های شهری است.

Keywords:

نوسازی شهری , حس لامکانی , برنامه ریزی شهری , هویت شهری