بررسی خواص فیزیکی بتن خود تراکم حاوی نسبتهای مختلف آب به سیمان

در ساخت بتن خودتراکم، دستیابی به مخلوطی پایدار و بدون جداشدگی مهمترین چالشی است که باید بر آن فایق آمد. خصوصیات خمیری، خواص مکانیکی و دوام بتن های خودتراکم با افزودن پودرهای با خواص پوزولانی و خنثی قابل بهبود است. عاملی که در مخلوط های بتن خودتراکم بیش از نوع و مقادیر مواد پوزولانی مورد اهمیت است، نسبت آب به مواد سیمانی است. این نسبت علاوه بر اثرگذاری بر خواص مکانیکی بتن سخت شده، پارامترهای جریان پذیری بتن تازه را نیز تحت تاثیر قرار می دهد. در بتن های خودتراکمبه دلیل ضروت کسب روانی بالای مخلوط، دستیابی به نسبت های آب به مواد سیمانی پایین جهت ارتقای خواص مکانیکی گاهی با چالشی جدی مواجه خواد شد. زیرا حتی در نسبت های معمول و متعارف آب به سیمان در مخلوط های خودتراکم، کسب روانی مطلوب تنها به کمک استفاده از مواد افزودنی فوق روان کننده میسر است، حال کاهش نسبت آب به سیمان، افزایش مواد سیمانی و همچنین مصرف ریزپرکننده هایی مانند دوده سیلیس بصورت توامان در جهت ارتقای خواص مکانیکی و دوام ضمن کسب خواص مطلوبخودتراکمی بتن تازه به عنوان عوامل محدود کننده وارد شده است. بدین منظور با مخلوط هایی در سه گروه طرح اختلاط با نسبت های آب به مواد سیمانی 0.32، 0.38، 0.45 و تغییر در عیار مواد سیمانی به میزان 390، 430، 470، 510 کیلوگرم بر متر مکعب ساخته شد و تغییرات خواص بتن تازه، خواص مکانیکی شامل مقاومت فشاری و کششی و میزان جذب آب مخلوط مورد بررسی قرار گرفت. مطابق نتایج کاهش نسبت آب به مواد سیمانی تا یک میزان بهینه علاوه بر اثرگذاری بر خواص بتن تازه، بر عملکردبتن سخت شده و همچنین میزان مصرف افزودنی فوق روان کننده نیز موثر است که دستیابی به طرح بهینه با نسبت آب به مواد سیمانی مشخص و عیار مواد سیمانی بهینه نیازمند بررسی کلیه پارامترهای بتن تازه و خواص مکانیکی است.

Keywords:

بتن خودتراکم , آب به سیمان , میکروسیلیس , خواص مکانیکی , جریان پذیری