مجموعه مسکونی آشیانه آرام

مسکن و سکونت یکی از مهمترین موضوعات معماری امروزی است. مسکن کنونی در ایران در اغلب موارد با شرایط روحی - روانی ، اجتماعی و فرهنگی افراد انطباق نداشته و از سطح پایینی ار استانداردها برخوردار است و از آنجاییکه مسکن یک نیاز اجتماعی و اولویتی مقدم بر تمام کارهای دیگر است مدت ها برای انسان معاصر بدیهی شده است . در واقع سکونت بیانگر تعیین موقعیت و احراز هویت نیز هست . در بیشتر موارد افراد به اجبار و با توجه به اینکه گریزی ندارند ، در آن سکنی می گزینند، ، از این رو عملا مجبور به تن دادن به زندگی در فضایی بیروح خواهند شد . مسکن در واقع به معنای ماوا ، محل سکونت ، خانه می باشد اما جای باش ، مقام و منزل هم معنا دارد . مفهوم مسکن علاوه بر مکان فیزیکی، کل محیط مسکونی را نیز در بر می گیرد که شامل کلیه خدمات وتسهیلات ضروری مورد نیاز برای بهزیستن خانواده و طرح های اشتغال، آموزش و بهداشت افراد است. در واقع تعریف و مفهوم عاممسکن یک واحد مسکونی نیست بلکه کل محیط مسکونی را شامل می گردد. به عبارت دیگر مسکن چیزی بیش از یک سرپناه صرفافیزیکی است و کلیه ی خدمات و تسهیلات عمومی لازم برای بهزیستن انسان را شامل می شود و باید حق تصرف نسبتا طولانی و مطمین برای استفاده کننده ی آن فراهم باشد. نکته ی بسیار مهمی که در طراحی مجموعه های مسکونی باید لحاظ شود این است که باید در محیطی آرام ، دور از هیاهوی شهر توام با عناصر طبیعی واقع می شود که خود تاثیر بسیار زیادی در آرامش فکر و ذهن دارد .

Keywords:

مسکن , سکونت , مجتمع , فضا , آرامش