جواد بابایی - مدرس و دانشجو، دکترای مهندسی شهرسازی ، دانشگاه فردوسی مشهد
مطهره مهرپرور - دانشجو، کارشناسی مهندسی شهرسازی ، موسسه آموزش عالی خاوران
فاطمه آقایی - دانشجو، کارشناسی مهندسی شهرسازی ، موسسه آموزش عالی خاوران
نجمه صمیمی - دانشجو، کارشناسی مهندسی شهرسازی ، موسسه آموزش عالی خاوران

آمایش سرزمین که تلفیقی از سه علم اقتصاد،جغرافیا و جامعهشناسی است شامل اقدامات ساماندهی و نظام بخشی به فضای طبیعی - اجتماعی اقتصادی ملی یا محلی است که بر اساس تدوین اصلیترین جهتگیریتوسعه بلندمدت کشور در یک نگاه از بالا به توسعه ملی و تعیین بازتاب ها،امکانات و قابلیتها و موانع و تنگناها و تلفیق دو فرآیند فوق در برخورد با بخشهای اقتصادی و هماهنگی بین بخشی و منطقهای میباشد.رویکرد آمایش سرزمین در همه ابعاد مکمل و برطرفکننده نارساییهایی است که باقابلیت ایجاد زمینه تعامل میا ن سه عنصر انسان، فضا ،فعالیت و ارایه چیدمان منطقی فعالیت ها در عرصه سرزمین میبایست در مراحل تدوین برنامه های توسعه و اجرای آنها (بلندمدت،میانمدت ،کوتاهمدت ) بهعنوان نگاه غالب و سند بالادست عمل نماید و آمایش سرزمین در کنار برنامهریزی اقتصادی، ضمن تکمیل و اعتلای نظام برنامهریزی کشور میتواندپاسخگوی بسیاری از مشکلات و کمبودهای مطرحشده باشد .هدف اصلی این پژوهش، بررسی آمایش سرزمین در ایران و ارایه راهکارهایی جهت بهبود وضعیت آمایش سرزمین میباشد.لذا این پژوهش کاربردی بوده و روش انجام تحقیق کتابخانهای و توصیفی- تحلیلی میباشد. جمعآوری داده نیز به شکل اسنادی صورت گرفته ا

آمایش سرزمین، استفاده از زمین ، فعالیت اقتصادی