القای روح و حس مکان معماری کهن ایرانی به بناهای معاصر

معماری ایران که یکی از غنی ترین نمونه های معماری بومی با دستاوردهای فرمی و نیارشی قابل ذکر در جهان است، در گذر از دوران اسلامی به یکی از نمونه های موفق معماری مفهومی، معناگرا و عرفانی بدل شد. در عین حال تاثیر کالبد و فرم معماری به عنوان ظرف مکانی که معلولی از فرهنگ جامعه است در بازنمایی این مفاهیم و معانی تاثیر بسزایی دارد .در این میان حس مکان نیز از مفاهیم فرهنگی مورد نظر مردم، روابط اجتماعی و فرهنگی جامعه در یک مکان مشخص حمایت کرده و باعث یادآوری تجارب گذشته و دست یابی به هویت برای افراد می شود . امروزه معنامندی فضایی از مهم ترین راهکارهای کیفیت بخشی به فضای معماری است وطراحان و معماران در این زمینه تلاش میکنند.از این رو توجه به مفاهیمی همچون حس مکان و مولفه های تاثیر گذار بر آن بسیار مورد توجه می باشد. نشانه ها یکی از عوامل موثر در ارتقا حس مکان می -باشد.معماری به عنوان نقطه تلاقی علم و هنر ، با هدف ارتقای کیفیت مکان ، امروزه به صورتی گسترده دست به گریبان نظریات و مقوله های درهم تنیده نشانه شناختی زده است. پرسش مطرح در پژوهش چگونگی القای روح و حس مکان در بناهای امروزی توسط عناصری از قبیل اندامهای ایرانی، نشانهها و ... میباشد. هدف کلی این پژوهش مشخص کردن نقش عوامل فرهنگی و اجتماعی در شکلگیری اندام های معماری یک منطقه و همچنین چگونگی تاثیر این عوامل در تغییر شکل کالبدهای وارداتی و تبدیل آن به کالبدهای منطبق بر روحیات و الگوهای شناخته شده در معماری ایرانی است همچنین این پژوهش از دسته تحقیقات کمی و به روش توصیفی پیمایشی است.

Keywords:

معماری ایران , حس مکان , کالبد و فرم معماری , نشانه شناسی