ارایه معیاری جهت مدیریت ریسک در قراردادهای EPC (مطالعه موردی: پروژه های قطار شهری مترو)

امروزه بخش عمده سرمایه هر کشور، به خصوص کشورهای در حال توسعه به پروژه های عمرانی و زیربنایی آن اختصاصدارد و یکی از عوامل رشد و توسعه اقتصادی هر جامعه موفقیت در اجرای پروژههای عمرانی آن محسوب می گردد. عمدهترین معضلی که اغلب پروژههای بزرگ با آن مواجه هستند، وقوع ریسک ها در فازهای مختلف کار پروژه می باشد. اگربهره برداری از پروژهها با ریسک مواجه شوند، ضمن اتلاف سرمایه های ملی، برخی از آنها توجیه فنی و اقتصادی خود رااز دست خواهند داد. با توجه به اهمیت این موضوع و جهت پیشگیری از تجربیات ناموفق پروژه های انجام شده قبلی درقراردادهای منعقد شده به روش EPC در ساخت و ساز پروژه های قطار شهری، در این پژوهش سعی خواهد شد تا به شناخت عوامل ایجاد ریسک در این پروژه ها اقدام گردد و در این راستا از آنجایی که متولی احداث پروژههای زیرزمینیقطار شهری، بخش های دولتی، وزارت راه و شهرسازی می باشد، فلذا در این پژوهش به صورت موردی اجرای قطعاتی ازخطوط 3 و 4 قطار شهری (متروی) تهران مورد مطالعه و بررسی قرار خواهند گرفت و سعی میشود پس از شناساییمهمترین ریسک های در پروژه های مذکور، با استفاده از روش های تصمیم گیری چند معیاره به اولویت بندی اینریسک ها پرداخته شود. نتایج نشان می دهد نحوه اجرای پروژهها با توجه به محدودیت زمان و منابع مالی اجرایی،مستلزم برآورد زمان انجام کار و موازنه آن با کلیه پارامترهای دخیل است. همچنین با توجه به تجربه اندک در زمینهقراردادهای (EPC) در حوزه حمل و نقل ریلی و تفاوت قابل توجه در شیوه مدیریتی در اینگونه قراردادها، تمامی عوامل دست اندرکار پروژه ها شامل کارفرما، مشاور و پیمانکار می بایست نسبت به بازتعریف نقش و وظایف خود، ارتقاء دانش مدیریتی و هم افزایی تجارب اقدام نمایند.

Keywords:

رتبه بندی معیارها , مدیریت ریسک , قرارداد EPC , پروژه قطارشهری , تحلیل AHP