محمدحسین عابدابراهیمی - کارشناسی ارشد سازه، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران غرب، گروه مهندسی عمران، تهران، ایران
مسعود ذبیحی سامانی - استادیار ،گروه مهندسی عمران، دانشکده فنی مهندسی، واحد پرند، دانشگاه آزاد اسلامی، پرند ، ایران

یکی از متداول ترین اتفاقاتی که بر اثر آن، یک سازه تحت بارگذاری لرزه ای تخریب می شود، گسیختگی و تخریب دراتصال میان تیر و ستون می باشد. تا زمان وقوع زلزله نورثریج تصور بر این بود که استفاده از قاب های خمشی ویژه واتصال تیر به ستون با جوش کامل، در صورت رعایت اصول فنی در طرح و اجرای سازه های فولادی، باعث آن می شودکه این سازه ها در زلزله عملکرد قابل قبولی از خود نشان می دهند. استفاده گسترده از این سیستم به این دلیل بود کهتصور می شد که این نوع اتصالات ظرفیت تغییر شکل پلاستیک بالایی دارند اما وقوع زلزله های 1994 نورثریج آمریکا و1995 کوبه ژاپن سبب شد تا بسیاری از اتصالات گیردار تیر به ستون شکست ترد را تجربه کنند. در نورثریج، 200 قابخمشی فولادی با ترک های غیر منتظره ای در اتصال تیر به ستون مواجه شدند، در بیشتر این اتصالات بدلیل شکستناگهانی تیر، هرگز مفصل پلاستیک از بر ستون گسترش پیدا نمی کرد. دلیل این اتفاق کافی نبودن انعطاف پذیریقاب های خمشی فولادی و جذب نکردن انرژی زلزله بود. در این راستا راه حل هایی جهت دور نمودن مکان مفصلپلاستیک از بر ستون پیشنهاد گردید، این راه حل ها شامل طراحی اتصالات جدیدی بود که می توانستند زلزله هایبزرگ را تحمل کنند. دو نوع اتصال با مقطع کاهش یافته و اتصال با میراگر شکاف دار از راه حل هایی بودند که ارایهشدند. در این مطالعه میزان تنش و تغییرشکل های دو نوع اتصال معرفی شده در ستون دوبل مقایسه شده است.نتایج مدلسازی نشان می دهد میزان تنش ها در اتصال با میراگر شکاف دار بسیار بزرگتر می باشد اما میزانتغییرشکل ها کاهش یافته است.

ستون دوبل، اتصال تیر به ستون، میراگر شکافدار فولادی، تیر با مقطع کاهش یافته