مجتبی مرادی - دانشجوی کارشناسی ارشد مکاترونیک دانشگاه سمنان
حمید شهروزی - دانشجوی کارشناسی ارشد برق دانشگاه زنجان

سیستم های مکانیکی زیادی برای جداسازی ارتعاشات طراحی شده اند. از این نظر طراحی سیستم تعلیق به دو نوع غیر فعال و فعال تقسیم می شود. منطقاً در یک سیستم تعلیق غیر فعال مقادیر جرم فنر – دمپر ثابت است. در نتیجه محدودیت های زیادی برای کنترل ارتعاشات ایجاد می کند. علاوه بر این نمی توان وضعیت وسیلع را کنترل کرد. سیستم های فعال دارای مزیت هستند که سیستم تعلیق علاوه بر ذخیره و اتلاف انرژی نظیر سیستم های غیرفعال ، می توانند مقدار انرژی به سیستم تزریق کنند. معمولاً جک یا محرک نیرو دهنده بصورت موازی به سیستم وصل می شود.سیستم تعلیق اتومبیل مثال مناسبی از یک جداساز ارتعاشات است. در این سیستم، حالت ایده آل به این صورت تعریف می شود که چرخ بطور کامل با مسیر یکسان و اتومبیل در یک خط صاف حرکت بکند. مقدار نیرویی که باید به اکسل چرخ وارد شود توسط یک کنترلر محاسبه می شود. در حالت کلاسیک این کنترلر توسط سیستم های کنترل مدرن و کنترل غیرخطی طراحی می شود که با افزایش درجات آزادی سیستم بسیار پیچیده خواهد شد. کنترل فازی که در سال های اخیر بطور گسترده ای مورد استفاده محققین قرار گرفته است، نیازی به شناخت سیستم نداشته، در نتیجه براحتی می تواند برای طراحی کنترلر های سیستم های پیچیده به کار برده شود. روش های طراحی قدیمی برای کنترلرهای ازی بر اساس روش های آزمایشی و مقادیر طبیعی بوده است. اما می توان با ترکیب شبیه سازی کل سیستم با استفاده از محاسبات عددی آزمایش های لازم را توسط کامپیوتر انجام داد. در این مقاله تحلیلی کاملی از شبیه سازی یک سیستم تعلیق و کنترلر فازی آن بررسی و با سیستم تعلیق معمول مقایسه می شود.

سیستم تعلیق ، کنترلر فازی ، شبیه سازی