مسعود حسین زاده اصل - استاد دانشکده مهندسی عمران- سازه دانشگاه تبریز
نیما قنبری - کارشناسی ارشد مهندسی عمران- سازه دانشگاه تبریز

بعد از وقوع زلزله های نورتریج در سال 1994 و گوبه در سال 1995 اتصالات خمشی متنوعی ابداع شدند که همگی کوشش می کردند مشکلات مشاهده شده در قاب های خمشی در این زلزله ها را رفع کنند. این کوشش ها که هم در جوشکاری و هم در اتصالات صورت گرفتند منجر به پیدایش اتصالات خمشی تقویت شده ای نظیر ورق های پوششی (Cover plates) و ورق های انتهایی (End plates) گردیدند. در قاب های خمشی فولادی بنا به توصیه آیین نامه ها سازه باید به گونه ای طراحی شود که مفاصل پلاستیک در تیرها تشکیل شود و ستون ها به صورت الاستیک باقی بمانند. اتصالات تیر به ستون با ورق انتهایی که در آن ارتفاع ورق اتصال از ارتفاع تیر بیشتر است می تواند شکل پذیری زیادی را در قاب های خمشی در برابر زلزله ایجاد نماید. همچنین در این نوع اتصال چیدمان پیچ ها می تواند بر سختی اتصال تاثیرگذار باشد. تغییر سختی اتصال بر جابجایی جانبی طبقات تاثیرگذار خواهد بود. در این مقاله هدف بررسی و تعیین سختی اتصالات پیچی با ورق انتهایی و سخت کننده بر اساس چیدمان و آرایش متفاوت پیچ ها می باشد. نتایج نشان داد که در برخی از نمونه های اتصال چهار پیچه با ورق انتهایی و بدون سخت کننده، سختی اتصال به حدی پایین است که اتصال نیمه صلب محسوب می شود. همچنین نتای حاکی از آن است که ضخامت ورق انتهایی و سخت کننده تاثیر قابل توجهی بر روی سختی اتصال دارند و جمع بندی کلی نشان دهنده این است که افزایش تعداد پیچ ها باعث کاهش دوران اتصال و در نتیجه افزایش سختی اتصال می شود.

اتصالات گیردار، اتصال پیچی، سختی دورانی اتصال، اتصال با ورق انتهایی