مهیار قنبرعلی ها - کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی واحد بندر عباس گروه معماری ،بندر عباس ،ایران

معماری بومی هر منطقه شامل مجموعه ای از شاخصه هایی است که از معماری مناطق دیکران را متمایز می کند.تاثیرات فرهنگ و آداب و رسوم، تاثیر پذیری از شرایط آب و هوایی، استفاده از مصالح بوم آورد را می توان از ویژگی هایمعماری بومی هر منطقه برشمرد که با وجود هماهنگی، تفاوت هایی بین آن ها به چشم می خورد (گودرزی، 1،1393).باتوجه به این موضوع که معماری بومی بندرعباس دارای ویژگیهای ارزنده ای است که حاصل کنش و واکنش متقابلانسان و طبیعت درطول تاریخ است تواما غنای ویژه ای به این اقلیم میدهد که محیط بصری شهر به عنوان یک مفهومازماهیتی پویا و زنده و تکاملی پویا برخوردار است (ریسمانچیان، 3،1383). ملاحظه به بافت اصلی و سنتی شهر بندرعباسکه شامل بادگیرهای بلند،آب انبار ها،کوچه ها ،مساجد و حسینیه ها تراس واره ها و استراتژی تهویه طبیعی از طریقجداره ها و حیاط مرکزی نیمه درونگرا را می توان هویت معماری بومی منطقه بندر عباس دانست، توجه به هر یک ازآن ها در طراحی بناهای این منطقه می تواند عاملی جهت ارتقاء حس تعلق ساکنان آن به مکان باشد. داشتن خاطراتو پس زمینه های ذهنی مشابه در افراد می تواند دلیلی بر این مدعا باشد. در این پژوهش به بررسی نقش عناصر شاخصمعماری بومی بندر عباس به عنوان عناصر هویتی بر ارتقاء حس تعلق به مکان پرداخته می شود. نوع تحقیق حاضر ازجنبه هدف، بنیادی_ کاربردی می باشد و از نظر ماهیت در مجموعه پژوهش های توصیفی_ پیمایشی قرار می گیرد.

الگوهای بومی، حس تعلق به مکان، هویت معماری بومی ، بندرعباس