فاطمه ابراهیم زاده - دکترای معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد آیت الله آملی.آمل.ایران
معصومه جانی تبار درزی - دانشجوی کارشناس ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد آیت الله آملی.آمل.ایران
میلاد غلامی - دانشجوی کارشناس ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد آیت الله آملی.آمل.ایران
سیدجمال آجودانی - دانشجوی کارشناس ارشد معماری،دانشگاه آزاد اسلامی واحد آیت الله آملی.آمل.ایران

فضاهای زیستی در هر منطقه، تحت تاثیر خاستگاه های فرهنگی، محیطی، اجتماعی، تاریخی و سیاسی آن منطقه شکلگرفته است. بی تردید اولین خاطرات و تجارب انسان در خانه بوجود می آید که نقش موثری در جهان بینی هر انسان و درنتیجه جهان بینی جامعه دارد. عدم توجه به انسان، نحوه کار، شیوه زندگی، خواسته ها و تجارب او در طراحی مسکنامروز و روی آوردن به معماری وارداتی، بحران مسکن، پایین آمدن کیفیت زندگی مسکونی، ازبین رفتن حیات، سرزندگی، تحرک، حس تعلق و هویت را به همراه داشته است.خانه را میتوان همچون نبض معماری و شهرسازی و بالاتر از آن نبض حیات شهری دانست،حال خوش یک جامعه رامیتوان در کیفیت خانه های عموم مردم دید و بالعکس ناخوش احوالی مدنی نیز در وهله نخست در خانه ها ظهور پیدامی کند. چرا که خانه اولین جایی ست که باید پاسخگوی نیاز ما برای زندگی باکیفیت و پرمعنی باشد.استقرار در ارتفاعمشکل کمبود زمین در شهرهای بزرگ را حل می کند،اما نسان را از طبیعت و زمین دور میکند.این دوری پایدار نیست وخیلی زود انسان برج نشین به بررسی گمشده اش می پردازد. سکنه ساختمان بلند باغ و باغچه را آرزو می کند حتی اگرقدیمی و فرسوده باشد.در این پژوهش با مورد مطالعه قرار دادن عوامل تاثیرگذار بر شکل گیری حیاط در خانه های بومی در بافت تاریخیمازندران به این نتیجه رسیده ایم که دوری از طبیعت رفته رفته زندگی انسانها به چالش کشانیده است.آسایش رنگ وبوی دیگری گرفته و آرامش در خانه های مان جایی ندارد.دور شدن از لمس عناصر زنده و غیر زنده طبیعت، محرومیت ازبوییدن آن حس دورماندن و ترد شدن است.ما با بازگشت به طبیعت و بهره گیری از عناصر آن در ساختمان های امروزیو استفاده از الگوهای غنی گذشته میتوانیم زندگی را به شهرنشینی امروز هدیه کنیم.

فضای باز، خانه، مازندران، طبیعت، حیاط