حسین اسلامی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران مرکزی

؛ معماری ایرانی به عنوان یک سبک و شیوه ی مورد قبول در جهان، از هزاران سال پیش دارای مدرک مصور و مکتوب است کهبرای ساخت و ساز از طراحی و نقشه های ساختمان در آن استفاده می شده است. بنابر این همواره دارای یک معماری، بااستاندارد طراحی و سازه ای و اجرای بسیار بالا بوده و نیاز های روز را در خود تامین می کرده است. (طایفه، احسان، 1392،ص 19) اما با آغاز دوران جدید مدرن و روبرو شدن این معماری با دستاورد های جدید و تکنولوژی، از یکسو جذب پیشرفت هایجهان غرب و از یکسو دفاع از هویت ایرانی، چالشی بوده که همواره بر سر جای خود باقی مانده است. بررسی پاسخ های جامعهمعماران در تقابل با این مسیله می تواند ما را به راه درستی هدایت کند. از پاسخ های موفقی که به این مسیله از سوی معمارانداده شد، دهه ی 40 شمسی بود که تحت عنوان معماری نوگرای ایرانی یا مدرن تاریخ گرا نام گذاری شد. اما در بدو امر سوالاتیبدین ترتیب مطرح می شود :در این دوران مسیله هویت بیش از پیش مورد توجه قرار می گیرد با توجه به اینکه مقوله ی هویت قدمتی به بلندای تاریخ دارددر این عصر با توجه شرایط جامعه هویت چگونه مطرح شده و رویکرد جامعه مخاطبین نسبت به این مساله چیست عناصر معماری ایرانی چگونه دوباره متولد می شوند در این پژوهش ضمن بررسی فلسفه بوجود آمدن سبک نوگرایی جهت یافتن پاسخ پرسش های فوق، آثار هوشنگ سیحون مردبناهای ماندگار در این سبک بررسی و تحلیل می شود. لازم به ذکر است که در این پژوهش سعی می شود تا با ابهام زداییمسیر این سبک روشن شود بدیهی است مقوله ی هویت بحث تازه ای نیست.همان گونه که کوه ها و دریاها طی قرون و اعصار بوجود آمده اند، بایستی قرن ها بگذرد تا اثر بزرگی خلق گردد (ویکتور هوگو)

معماری، مدرنیسم ایرانی، معماری نوگرا، هوشنگ سیحون، مدرن تاریخ گرا، معماری مدرن