بازشناسی جایگاه فضای سبز در پرورش خلاقیت کودکان

فضای سبز یک محیط طبیعی، پویا و غنی می باشد که در آموزش و رشد کودکان در تمام سنین موثر است. درواقع فضای باز را می توان محلی دانست که کودکان با عناصر چهارگانه طبیعت ارتباط برقرار کرده و با تغییرات فصلی و جوی و در مجموع عوامل طبیعی آشنا می شوند. هدف پژوهش حاضر، طرح مولفه های کیفی فضاهای معماری کودکان، همچون ایجاد امکان فعالیت آزاد کودک در ارتباط با فضاهای سبز، حضور و اهمیت طبیعت و مشارکت کودکان در طراحی فضای سبز می باشد، تا در نتیجه آن با حضور در فضای سبز، امکان رشد و پرورش خلاقیت در کودکان پدید آید. روش تحقیق کیفی و برمبنای داده های توصیفی- استنباطی زمینه های روانشناختی موضوع و تحلیل مشخصه های معماری مطلوب آن است. همچنین با بهره گیری از ابزار گردآوری اطلاعات، همچون مطالعات کتابخانه ای و اسنادی، سعی شده است تا به اهمیت معماری منظر در پرورش قابلیت های بالقوه کودکان از جمله خلاقیت پرداخته شود. یافته تحقیق با تاکید بر فرایند پرورش خلاقیت کودکان در محوطه های طبیعی، 1. عوامل طبیعی محیط، 2. شکل و وسعت فضاها، 3. استفاده از آثار کودکان رابه عنوان عوامل محیطی موثر در روند رشد خلاقیت کودکان مطرح می نماید. نتیجه تحقیق دلالت بر آن دارد که توجه به متغیرهای روانشناختی تحریک کنندگی عناصر طبیعی محیط مانند آب، نور و گیاه، بازی و مشارکت کودک، انعطاف پذیری عملکردها، خیال پردازی و در نهایت کنجکاوی کودکان در طراحی فضای سبز مراکزی همچون مهدکودک ها و مراکز فرهنگی کودکان، می تواند منجر به بروز تخیل، تجسم و در نتیجه خلاقیت کودکان گردد. همچنین امکان تغییر دادن محیط توسط کودک، تاثیر مثبتی بر ارتقاء میزان اعتمادبه نفس او و لذا آماده نمودن بستر رشد خلاقیت کودک دارد.

Keywords:

فضای سبز , کودک , خلاقیت , مدرسه