کبری ایروانی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزوین، ایران
مهدیه زندیه - دانشیار دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره)، قزوین، ایران

فضاهای فرهنگی به عنوان بخشی از فضاهای عمومی، افراد را درون سازمانهای فضایی گوناگون به صورتاختیاری و برای انجام فعالیتهای فرهنگی و اجتماعی گرد هم میآورند. این فضاها، محل مناسبی برای برقراریتعاملات اجتماعی محسوب میشوند. و نقش مهمی در ایجاد و ارتقای تعاملات و ارتباط افراد با یکدیگر و زندگیاجتماعی آنها دارند. با درک چگونگی ارتباط محیط انسان ساخت و روابط اجتماعی میان افراد می توان معماران وطراحان را در جهت طراحی مناسب چنین فضاهایی یاری رساند. در حوزهی پایداری اجتماعی، با در نظر گرفتنمفهوم پایداری به معنای دوام و ماندگاری، فضاهایی که دارای زمینه هایی برای فعالیت ها و حضور عمومی شهریدارند را در صورتی میتوان پایدار دانست که طی زمان همواره کارکردهای خود را حفظ کند و پذیرای تعداد قابلملاحظه ای از شهروندان در طیف جنسی و سنی مختلف در زمان های متفاوت باشد. تمرکز بر این مسیله وشناخت و ارایه عناصری که می توانند منجر به شکل گیری معماری پایدار به لحاظ اجتماعی شوند موضوع اصلیدر نگارش این نوشتار است. پژوهش هایی که با موضوع معماری پایدار انجام شده اند عموما در بخش های محیطی،اقتصادی انجام شده و در مواردی به استخراج اصولی منجر شدهاند در خصوص اهداف اجتماعی اصولی مشخص کهاین اهداف را در قالب طراحی ارایه کند، کمتر ارایه شده است. از این رو نیازمند مطالعات وسیع تری هستند تا بهعنوان ضوابطی در طراحی منعکس شوند. این تحقیق سعی دارد تا برای ایجاد شالودهای منسجم از روش کیفیاستفاده کند و عوامل زمینه ساز پایداری اجتماعی را مورد بررسی قرار دهد و در نهایت با تجزیه و تحلیل موارد،راهکارهای طراحی بر اساس پایداری اجتماعی بیان گردد.

معماری پایدار، پایداری اجتماعی، فضای فرهنگی، تعاملات اجتماعی، طراحی معماری