فرزانه احدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، معماری دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین، قزوین، ایران

در این مقاله ضمن نگاهی به خواستگاه ایوان، به تکامل آن در طول زمان و انواعش، همچنین به تاثیر آن در نما و جایگاه قرارگیری اش در خانه ها و در اقلیم های مختلف پرداخته شده است. ایوان به عنوان فضایی نیمه باز با ویژگی ها و خصوصیات ویژه ی ظاهری و مفهومی خود، جایگاه مهمی در بناهای مختلف از جمله خانه های سنتی ایران داشته است. با توجه به قدمت این عنصر معماری و تکامل آن در دوره های مختلف معماری، این پدیده به یکی از زیباترین شاخصه های معماری ایرانی در بناهای مختلف تبدیل شده است. اکنون با حذف این پدیده از خانه های ایرانی، تمام ویژگی های متاثر از ایوان، از خانه ی ایرانی نقش بربسته است. از آنجایی که فرهنگ و آداب و رسوم و عقاید و افکار حاکم بر جامعه از عوامل شکل دهنده به معماری هستند، پس عناصر تشکیل دهنده ی معماری نیز نشان و نمادی از این عوامل می باشند، لذا ایوان در بردارنده ی فرهنگ کهن ایرانی و بخش مهمی از گذشته و هویت تاریخ معماری ایرانی است. تلاش نگارنده در این مقاله جهت یادآوری کاربرد و مفهوم ایوان و تشویق معماران به استفاده مجدد از آن و باززنده سازی اش در قالب معماری کنونی میهن عزیزمان است.

ایوان، تکامل ایوان، خانه سنتی، اقلیم