عباس ارغان - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
ثریا مشایخی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته معماری، واحد مهدیشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، مهدیشهر، ایران

تدریس و یادگیری دو عامل اصلی در فراگیری و آموزش است. روش ها و ابزار موجود و به روزرسانی امکانات کمک وافری به رشد و پیشرفت دانش آموزان می کند. در این بین معماری و طراحی ساختمان های آموزشی می تواند نقش موثر و تعیین کننده ای در ساخت مدارس ایفا کند. به گونه ای که علاوه بر داشتن فضاهایی متناسب با نیاز هر مقطع و رشته تحصیلی، به دانش آموز این امکان را بدهد که خود را در فضایی مطمین، ایمن و با آرامشی در خور تحصیل احساس نماید و چنانچه بدلیلی نیاز به تغییر و استفاده های متفاوت از فضا بود، مسیولین امر این امکان را داشته باشند هک با اندک تغییر و شاید حداقل صرف هزینه، زمینه لازم برای استفاده بهینه از ساختمان و بنای خاص را داشته باشند. از جانب دیگر تاثیر ابزار فراگیری در محیط های آموزشی نباید نادیده گرفته شود. مدرسه به عنوان مهد اصلی پرورش باید از بسیاری زوایا مورد بررسی قرار گیرد. از جمله این موارد می توان به روش تدریس و شرایط تاثیرگذار بر یادگیری دانش آموز به منظور ایجاد فضای کالبدی مدرسه در جوابگویی به نیازهای روحی روانی، جسمی و تحصیلی آنها، شناخت تاریخی مدرسه در زمینه ی چگونگی بکارگیری نور، رنگ، اقلیم، فرم و ... به منظور ایجاد فضایی مناسب برای کاربران آن، بهره گیری فناوری اطلاعات و ارتباطات در فرآیند آموزش اشاره نمود. ولی همچنان فقدان یک شیوه ی معماری تاثیرگذار بر یادگیری و تدریس احساس می شود. در این مقاله بیان می شود که پیاده کردن شیوه های جدید آموزشی علاوه بر امکانات آموزشی نوین نیازمند ایجاد تغییرات بنیادی در کالبدی مدارس می باشد، چرا که اجرای آنها نیازمند بستری مناسب به منظور پاسخگویی به این مهم می باشد. روش تحقیق بصورت کتابخانه ای و منطقه ای به همراه بررسی میدانی می باشد.

یادگیری، روش های تدریس، معماری مدرسه، انعطاف پذیری