ارایه اصول و راهکارهای مرتبط در تحقق اکوسیتی در محلات شهری (نمونه موردی: محله میدان ابوعلی سینا شهرکرد)

تاریخ انسان متمدن در حقیقت تاریخ شهرهاست. بر همین اساس شهرها نشان دهندهی بالاترین آرزوی بشر از یک سوو هم بزرگترین تکنولوژی آنها از سویی دیگر به حساب می آیند. اما مهمترین رسالتی که باید در این تکنولوژی مد نظرقرار گیرد، محافظت از محیط زیست، حفظ و ارتقا مولفه های اجتماعی، فرهنگی و تاریخی با توجه اکید بر نیاز هاینسل آینده است. شاید به جرات بتوان اذعان داشت که بنیادی ترین تعریف یک شهر، دیدگاه اکوسیتی است که در برگیرنده فاکتور های ذکر شده می باشد، و عبارت است از: ساختار سکونتی محله محوری است که ضمن حفظ ونگهداشت فضا که همسازی و موازنه کامل با طبیعت را به همراه دارد، در تلاش است تا با استفاده موثر و کارا از انرژیدر جریانات طبیعی و مصنوعی مواد و ساختارهای زیست گاهی، محیطی سرزنده نه تنها برای نسل های کنونی، بلکهبرای آیندگان ایجاد نماید. محله میدان ابوعلی سینا، که در محیطی سرد و کوهستانی شهر شهرکرد، در دامنه رشتهکوههای زاگرس مستقر شده است، توانسته است با ایجاد محیطی گرم و صمیمی برای شهروندان و محیط اطرف،فاکتور های یک محله اکولوژیک محور را در خود ایجاد نماید. اما متاسفانه با توجه به غالب توسعههای شهری ایران درسالهای اخیر، نگرش اکوسیتی - که چه به صورت خودآگاه و چه به صورت ناخودآگاه رعایت می شد- از بین رفتهاست. بنابراین، در مقاله حاضر، نویسندگان تلاش نموده اند تا با استفاده از بازخوانی اکوسیتی در حوزه تجربی و علمی،اصول و راهنما های منطبق با تحقق یک اکوسیتی را در محله مورد نظر استخراج نمایند تا از این طریق بتوان تفکریک محیط شهری پایدار را به دیگر نقاط شهر گسترش داد.

Keywords:

اکوسیتی , محله پایدار , اصول و راهکارهای اکوسیتی , محله ابوعلی سینا شهرکرد