یاشار منتظری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری داخلی، دانشگاه سوره، تهران، ایران
نگار مقتدایی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی معماری، دانشگاه سوره، تهران، ایران
محمدرضا اکبریان - استادیار معماری و معماری داخلی، دانشگاه سوره، تهران، ایران

امروزه با صنعتی شدن زندگی انسان و ظهور وسایل نقلیه و افزایش جمعیت شهرها ناشی از مهاجرت روزافزون به آن، کیفیت زندگی انسان دست خوش تحولات بنیادینی شده که این تحولات تاثیرات مثبت و منفی بر زندگی بشر گذاشته است. آلودگی، ترافیک، تراکم جمیعت، انزوای شهری، هدر رفت انرژی، کسالت و بسیاری دیگر از معضلات شهری گریبان گیر زندگی مدرن شده است. همچنین تفکیک کاربری ها در مناطق شهری و تخصصی شدن مکان ها در محلات در دوره معاصر، سبب بروز برخی آسیب های اجتماعی در حیطه شهر شده است. برای رهایی از چنین معضلاتی، شهرهای ما نیازمند دستیابی به توسعه پایدار به کمک گونه هایی از معماری هستند که از بستر فکری همین دوره به وجود آمده و ضمن حل مشکلات امروز، رویکردی برای ساخت آینده داشته باشد. معماری هیبریدی به عنوان یک پدیده جدید در قرن بیست و یکم که ریشه در معماری گذشته و معماری با کاربرد مختلط دارد، راهکاری است که امروزه برای احیای دوباره ی فضاهای شهری این چنینی پیشنهاد می شود. در این مقاله به بررسی معماری هیبریدی به عنوان یک گونه پایدار از معماری و نقش آن در درمان مشکلات ناشی از تراکم بیش از حد شهرهای متراکم معاصر می پردازیم.

معماری هیبریدی ، کاربری مختلط، توسعه پایدار، تراکم شهری، چند عملکردی، ادغام فضایی