سیده شیما زین العابدینی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری ، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران
آرش مهرگانی - استادیار دانشکده معماری، موسسه آموزشی احرار، گیلان، ایران

طراحی در زمینه های تاریخی به جهت ارزش و هماهنگی اینگونه بافت ها اهمیت ویژه ای دارد. امروزه به دلیلبی توجهی به نحوه ی ارتباط بنا با زمینه ی موجود شاهد ساخت و سازهایی در بافت های تاریخی هستیم که تعامل مطلوبی بابستر موجود ندارند و این امر عامل برهم زننده ی هماهنگی در اینگونه بافت ها گردیده است. این آسیب هم به لحاظ بصریقابل رویت می باشد و هم در نحوه ی برخورد با طبیعت و اقلیم منطقه ی مورد نظر قابل لمس است. شهر لنگرود نیز از این دایرهمستثنی نمی باشد. بخش هایی از بافت تاریخی این شهر تبدیل به خرابه هایی گشته است و رودخانه، که این بافت با ارزش درجوار آن شکل گرفته است پتانسیل های خود را از دست داده است، این امر موجب گردیده که شهروندان تعلق خاطر کمتریبه بافت تاریخی شهر خود داشته باشند. در این راستا برای جلوگیری از آسیب هرچه بیشتر بافت بر آن شدیم تا دستورالعمل هاییرا درغالب یک پژوهش در مورد بافت تاریخی لنگرود و حاشیه ی رودخانه ی این شهر ارایه کنیم. به کارگیری این فاکتورهامی تواند علاوه بر ایجاد ارتباط بین بافت با ارزش تاریخی و بنای جدید به لحاظ بصری، پاسخگوی نیازهای روز نیز باشد و باایجاد حس مکان، شهروندان و گردشگران بیشتری را به مجموعه ی مورد نظر جذب نماید. در این پژوهش روش تحقیق دارایرویکرد تحلیلی توصیفی است. ابتدا با استفاده از روش کتابخانه ای نتایج پژوهش ها پیرامون موضوع زمینه گرایی و ابعاد آن و بهویژه زمینه ی کالبدی مورد بررسی قرار گرفت، سپس با استفاده از روش میدانی (مشاهده، پرسشنامه، مصاحبه) مطالعاتدقیق تری روی موضوع زمینه گرایی در بافت تاریخی لنگرود صورت گرفت. در انتها احکام طراحی خاص این منطقه ارایه گردیدکه از آن به عنوان دست آورد حاصل از این پژوهش می توان نام برد.

زمینه گرایی، ارزش تاریخی، زمینه گرایی کالبدی، رودخانه