زهرا رسول پناه - گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
عاطفه توران پشتی - گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، واحد تهران غرب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران

انسان همواره خواستار برقراری ارتباط با محیط اطراف خود می باشد، و این ارتباط با محیط به صورت یک نیاز در انسانمطرح می شود. افراد برای پاسخ به این نیاز، لازم است که به محیط اطراف خود دسترسی داشته باشند و بتوانند بهسهولت به انجام فعالیت در عرصه های مختلف اجتماعی بپردازند.در این بین، افرادی از قبیل معلولان و ناتوانان در پاسخ گویی به این نیاز با محدودیت هایی مواجه هستند. معلولانهمواره بخش قابل توجهی از اعضاء تمامی جوامع می باشند. معلولیت دارای انواع مختلفی است که معلولیت جسمی -حرکتی یکی از آن ها به شمار می رود. وجود ناتوانی های جسمی معلولان جسمی- حرکتی سبب گشته است که این افراد از دسترسی به محیط اطراف خود محروم بمانند. این امر ایجاب می کند که محیط شهری برای تمای افراد جامعه،اعم از سالم و معلول، قابل دسترسی باشد و مناسب سازی شود. هنگامی که این امر تحقق نیابد و محیط شهری برایحضور معلولین مناسب سازی نشود، خانه نشینی و انزوا بر این قشر از جامعه تحمیل می شود. در نتیجه فقدان فرصتهای برابر برای اعضای جامعه، نوعی تبعیض بر فضای جامعه حاکم می شود و طرد اجتماعی معلولین را موجب می گردد،و در نهایت عدالت اجتماعی از بین می رود.این پژوهش سعی بر این دارد، با استفاده از مطالعات تطبیقی به روش اسنادی- کتابخانه ای به چگونگی رابطه ی بین عدم مناسب سازی محیط شهری و پیدایش مشکلات اجتماعی معلولان بپردازد.

معلول جسمی حرکتی، محیط، دسترسی، مناسب سازی، طرد اجتماعی