هیفا دورکوندی - کارشناس ارشد عمران- راه و ترابری

هدف از مقاله حاضر بررسی و مطالعه انواع خرابی های روسازی ها می باشد. روش تحقیق استفاده شده مطالعه و مرور مقالات وکتب مرتبط داخلی و خارجی موجود در این زمینه می باشد. روسازی جاده ها جزء سرمایه های ملی کشورها محسوب می شود وهر ساله بخشی از بودجه های عمرانی را به خود اختصاص می دهد که صرف ترمیم، بهسازی، حفظ و نگهداری آنها شود. تامیناعتبار کافی برای این منظور چالشی است که مدیران عالی (تصمیم گیران) همواره با آن مواجه هستند. در گذشته فقط بهنگهداری روسازی ها توجه می شد و مدیریت روسازی ها امری ناشناخته بود و عامل تعیین کننده در انتخاب روش ترمیم ونگهداری مناسب، تجربه مهندسین بوده است که در عین حال توجه چندانی به هزینه های چرخه عمر و یا به اولویت بندی براساس ضرورت در سطح شبکه معطوف نمی گردید. به طور کلی انواع مختلف خرابی ها رامی توان به دو گروه تقسیم کرد: الف)خرابی های بنیادی (سازه ای) و ب) خرابی های سطحی (وظیفه ای). خرابی های بنیادی وقتی به وقوع می پیوندند که سیستمروسازی به علت نداشتن قدرت باربری کافی در اثر بارهای وارده صدمه دیده و دیگر نتوان بدون افزایش بیش تر خرابی ها،بارگذاری بیشتر را تحمل نماید و خرابی های سطحی وقتی اتفاق می افتند که بدون آنکه الزاما سیستم روسازی از نظر سازه ایقدرت باربری خود را از دست داده باشد، به علت ناهموار شدن بیش از حد سطح روسازی، بهره برداری از آن با اشکال صورتگیرد. تشخیص نوع خرابی (بنیادی-سطحی) از نظر انتخاب نوع و نحوه مرمت و بهسازی روسازی دارای اهمیت زیادی است. برایمرمت خرابی های بنیادی، سیستم روسازی باید از نقطه نظر سازه ای تقویت گردد. در حالی که برای مرمت خرابی های سطحیباید با انجام اقدامات لازم سطح رویه صاف و هموار شود.

روسازی، خرابی، مرمت، ترمیم، ترک، جاده