فرهاد عباسی کبودان - کارشناسی ارشد رشته مهندسی معماری اسلامی، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران
پریسا هاشم پور - استادیار و عضو هیات علمی دانشکده معماری و شهرسازی دانشگاه هنر اسلامی تبریز، دانشگاه هنر اسلامی تبریز، تبریز، ایران

طرح پایدار از لحاظ اجتماعی طرحی است که محیط زندگی هماهنگ و هارمونیک ایجاد کند، نابرابری ها و شکاف هایاجتماعی را کاهش داده و به طور کلی کیفیت زندگی را افزایش دهد. احیاء واحدهای مسکونی جمعی و تقویت هرسه بعدپایداری در آنها (بالاخص پایداری اجتماعی)، یکی از راهکارهای اصلی رسیدن به توسعه پایدار در مقیاس شهری ومنطقه ای محسوب می شود؛ تاکنون بیشترین توجه طرح های ساماندهی، بهسازی و بازسازی در ایران، پیرامون مسیلهنوسازی کالبدی بوده و ساکنان به عنوان مخاطبان اصلی (علیرغم مطرح بودن بحث مشارکت و سرمایه اجتماعی درطراحی در مجامع بین المللی)، نادیده گرفته شده اند. حال این سوال مطرح است که چرا طراحی فضاهای مردمی با مشارکت و همیاری مردم صورت نمیپذیرد که چنین بازخوردهایی، در بر نداشته باشد مشکلات اجرایی این گونه طرح ها به ویژه در کشورمان چیست در راستای این تحقیق مجتمع مسکونی آسمان تبریز به عنوان نمونه موردی پژوهش مورد توجه قرار می گیرد. روش پژوهش توصیفی- تحلیلی با استفاده از برداشت های میدانی و سوال از مردم در قالب پرسشنامه شامل بررسی های اجتماعی، جمعیتی، برداشت کالبدی و بررسی تصویر ذهنی ساکنان از مجتمع با هدفتعیین میزان تمایل ساکنان در تهیه و اجرای طرح بهسازی و ارتقاء کیفی زندگی بوده است تا راهکارهایی برای افزایشسرمایه اجتماعی به عنوان یکی از مهمترین الزامات دستیابی به پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی ارایه شود.

توسعه پایدار، کیفیت زندگی، پایداری اجتماعی، سرمایه اجتماعی