شهرهای سبز ، از انگاره تا عمل

شاید بتوان شروع پرداختن به موضوع شهرهای سبز در دوران پس از انقلاب صنعتی را نظریه ی باغشهر ابنزر هاوارد درقرن نوزده دانست. گرچه پیش از انقلاب صنعتی در کشورهایی با تمدن کهن نظیر ایران در عصر صفویه ، چهار باغاصفهان ، تجلی عملی گونه ای مشابه با این نظریه بود. آنچه هاوارد به عنوان راه حل شهرهای آلوده و پرجمعیت ناشی ازانقلاب صنعتی ارایه کرده بود، با گذشت زمان، غیر عملی و فاقد کارایی لازم توصیف شد، اما این نظریه ی ناکام ، بهصور گوناگون به دنبال راهی برای عرضه ی بهینه ی خود گشت تا نهایتا با شروع جنبش های زیست محیطی در قرنبیستم و طرح جلوگیری از نابودی حیات کره ی زمین به شیوه های جدید و کاربردی به منصه ظهور رسید. سرآغاز شکلگیری ایده ی شهرهای سبز به شکل امروزی در نظریه ی توسعه پایدار یافت می شود که در ابعاد گوناگون من جملهشهرها ریشه دوانده و به دنبال ارایه ی راهکارهای مفید و منطقی برای دستیابی به اهدافش است. شهرهای سبز درحقیقت به دنبال دستیابی به توازن و تعادل زیست محیطی و تداوم حیات آیندگان بر کرهی زمین هستند و در این راستااز اصول و معیارهایی که با اصول و معیارهای توسعه ی پایدار هماهنگی دارند تبعیت کرده و خلاقیت های خاص خود راارایه می دهند. هدف از این پژوهش شناخت اصول و معیارهای موثر در ایجاد شهر سبز بوده ، روش پژوهش در این مقاله،توصیفی – تحلیلی است. جمع آوری اطلاعات بر پایه مطالعات کتابخانه ای است و به تفسیر معیارهای شهرسبز و اصولآن و به کار گیری آن در شهرها پرداخته می شود تا نهایتا با شناخت هر چه بیشتر و بهتر از این نظریه ی نوپا، اندیشهای جدید پیش روی مدیران و برنامه ریزان شهری آشکار گردد.

Keywords:

توسعه شهری پایدار , اصول شهرسازی سبز , شهر سبز , جاپای بوم شناختی