ارایه ی شیوه ای برای ارزیابی حمل و نقل انسان محور در راستای توسعه ی پایدار؛ نمونه ی موردی: محله ی شهرک غرب تهران

یکی از دغدغه های امروز مدیریت شهری، تقابل انسان محوری با خودرومحوری در طرح شهر است. خودرومحور بودن فضاهای شهری در کنار مزایای آن موجب تاثیرات منفی بر کیفیت زندگی شهری، سلامت و ایمنی انسان ها و محیط زیست می شود. به گونه ای که افت پشم گیری در این موارد در بسیاری از فضاهای شهری دیده می شود. همچنین بخش مهم دیگری از دغدغه های امروزی، ضرورت توجه به منابع زیست محیطی وانرژی و آینده نگری در راستای بهره برداری از منابع که از مباحث اصلی گفتمان توسعه ی پایدار هستند، می باشد. به همین دلیل برای بهبود انسان محور بودن فضاها و حمل و نقل شهری در راستای توسعه ی پایدار، نیاز به طراحی کارآمدی است که پاسخ گوی نیازهای انسان در زندگی شهری باشد. این پژوهش در نظر دارد. برای سنجش شرایط حمل و نقل شهری با رویکردی برای تقویت اصول توسعه ی پایدار شیوه ای را با استفاده از فرایند تحلیل سلسله مراتبی ارایه دهد که بتوان از طریق آن انسان محور بودن شبکه ی راه ها را ارزیابی نمود. برای کیفیت انسان محوری و همچنین برای میزان رعایت اصول توسعه ی پایدار شاخص هایی تعریف و برای اولویت بندی و وزن دهی شاخص ها نسبت به هم از شیوه پرسش گری و تحلیل پاسخ ها بهره گیری شد. بر اساس نتایج این پژوهش می توان راهکارهایی نیز برای بهود ویژگی های حمل و نقل شهری از دید انسان محوری وتوسعه ی پایدار ارایه داد. این شیوه در محله ی شهرک غرب تهران برای ارزیابی به کار گرفته شده است.

Keywords:

حمل و نقل انسان محورف توسعه ی پایدار , ارزیابی , فرایند تحلیل سلسله مراتبی