محبوبه قانعی بافقی - گروه شهرسازی، واحد یزد، دانشگاه آزاد اسلامی، یزد، ایران
نجما اسماعیل پور - گروه شهرسازی، دانشگاه یزد، یزد، ایران
محمدحسین سرایی - گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری، دانشگاه یزد، یزد، ایران

کیفیت زندگی مفهومی عام است که در چهارچوب تعریف علمی متضمن عناصر، اجزا و شاخص های مهمیاست که تنزل و ارتقای آنها همچنین بهره مندی یا فقدان هر یک سطح کیفیت زندگی را مشخص می نماید.شاید از یک دیدگاه بتوان گفت که عینی ترین و ملموس ترین شاخص های ارزیابی کیفیت زندگی رسیدن بهحد مطلوب آن یعنی افزایش رفاه اجتماعی است. ازجمله این شاخص ها می توان به گسترش حمل و نقل،توسعه سرانه های فضای سبز، بهبود استانداردهای هوای سالم و کاهش آلاینده ها، ایجاد مراکز تفریحی وفرهنگی، بهبود وضعیت مسکن و نوسازی بافت های فرسوده شهری، ایجاد زیرساخت های شهر الکترونیک،ایجاد امنیت اجتماعی و... همچنین همانگونه که می دانیم رفاه اجتماعی مهمترین بخش مفاهیم توسعه پایداررا تشکیل می دهد که افزایش امنیت انسانی و رضایتمندی اجتماعی را امکان می دهد بنابراین می توان به رابطهتفکیک ناپذیر کیفیت زندگی و پایداری پی برد. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه بین کیفیت زندگی و پایداریدر محله های شهری می باشد و روش تحقیق این نوشتار توصیفی می باشد. نتایج نشان می دهد، با توجه بهمطالب ارایه شده در ارتباط با معیارهای پایداری محلات شهری و همچنین تعاریف و معیارهای مربوط بهکیفیت زندگی، رابطه تفکیک ناپذیر ما بین توسعه پایدار و کیفیت زندگی وجود دارد. توسعه پایدارشهری رامی توان بهبود کیفیت زندگی در ساختارشهری دانست که بهبود کیفیت زیست محیطی را نیز بهمراه دارد.

کیفیت زندگی، محله، توسعه پایدار، محلات پایدار