آذرافروز حسینی - کارشناسی ارشد مطالعات معماری ایران، دانشگاه هنر اصفهان

دانش مرمت شهری که به دگر کردن همراه با ارتقای کیفی موجودیتی محیطی می پردازد، و اقدامی ست ازبراینگهداشت یا تضمین بقای چیزی که دارای ارزش معنوی، تاریخی، هنری، فرهنگی، اجتماعی، و علمی- تجربی،به منزله ی فرزند نا آرام شهرسازی مدرن برشمرده می شود. برنامه ریزی جامع جهت به، نو، و بازسازی زمینه هایگذشته ی شهری، با هدف ایجاد وضعیتی سرزنده در فضاهای فراموش شده، ضمن حفاظت از میراث فرهنگی،توسعه ی پایدار- به معنای مرتفع نمودن اجتیاجات اکنون، در عین تفطن به حاجات پسینیان- را هم به همراه خواهدداشت. در بسط بافت های تاریخی، اصل بر وفاداری به شیون پیشین و پایش عناصر هویت ساز آن بوده، و مشارکتمردمی و تاثیرگذاری آنها بر تصمیم سازی ها هم، امر مهمی به شمار می رود. دیدگاه حفاظت محور، هرگونه مداخله راجز نگهداری، ممنوع دانسته، و آنها را موجب تخریب حوزه ی دیرین و ارزش های آن برمی نگرد، به طوری که حتی بااحیای عملکردی ابنیه ی قدیمی به منظور دادن کاربری های امروزین در تخالف است. درمقابل، نگرش توسعه گرا،کلیت شاکله ی کهن را نامطلوب انگاشته، به گونه ای که بدون توجه به اصول فرهنگی و اجتماعی موجود در ساختارآن، دست به هر اقدامی در راستای سرمایه گذاری و کسب سود بیشتر میزند. به تعادل رسانیدن دو رویکرد ذیربط،و دستیابی به همکنشی میان آنان، همواره چشمانداز بنیادین مرمت شهری بوده است. شهر، ازبرای پایشزیستن اش، ناگزیر و گریز است از تغییر مستمر؛ که گاه سریع و پرشتاب، و گاه پیوسته و آرام، جامه ی زمان میپوشد،و تجربیاتی ژرف را درونی می کند. در سده ی گذشته، تحولات ترمیمی پیکره های شهر، با تطورات تخریبی، تعویضشده، و در نتیجه ی آن، فضاها و فعالیت های شهری، رو به فرسایش نهادند. مرمت، که آینده را برای گذشته، و درعین حال رها از آن می خواهد، پیوندی خلاق بین آنها برقرار می سازد. شایسته است به جای رشد بیرویه ی شهربه صورت افقی، ازطریق آکندن بافت موجود، افزایش متعادل تراکم، و تغییر کاربری بناهای قدیمی نامناسب، بهتوسعه ای پایدار دست یازید. اجرای ساختارهای تازه در زمینه های گذشته، به منزله ی یکی از ابزارهای بنیادین درراستای رسیدن به پایداری، برشمرده می شود. مقصود این تصنیف ساده، پرواز در ارتفاع میان افزایی ست.

سیاست های توسعه شهری، مرمت شهری، راهبردهای میان افزایی، توسعه میان افزا