داود گودرزی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه آزاد اسلامی واحد قزون، گروه معماری وشهرسازی، قزوین، ایران.
سیدحسین بحرینی - استاد دانشگاه تهران، دانشکده ھنرھای زیبا، گروه شھرسازی

ھویت شھری نشان دھنده فرھنگ شھرنشینان است، بافت تاریخی به عنوان ھویت و تبلور فرھنگ آن شھر می باشد.با عنایت به نقش بافت ھای تاریخی دربازنمایی ھویت و سابقه ی تمدن ملی، حفاظت از این میراث ارزشمند و حتیشناساندن آن به جھانیان ضروری می نماید. بافت ھای تاریخی علاوه برکالبد وارزش ھای کالبدی آن دارای ارزش ھای فرھنگی، اجتماعی وجریان زندگی طبیعی در بافت می باشند.با نگاھی به بافت ھای تاریخی ھمه شھرھا در ھمه نقاط دنیا به این نکته برخورد می کنیم که شکل گیری وھویت مکانی آنه برپایه اصول خاصی که مرتبط بوده با اقلیم منطقه، فرھنگ واجتماع، سیاست، اقتصاد وبه طور کلی آنچه که باعث شخصیت وھویت مکانی این بافت ھا شده است. به ھمین خاطر اندیشمندان اروپایی وایرانی در خصوص مرمت این بافت ھا جھت برگرداندن ھویت واصالت بافت ھای تاریخی دیدگاھ ھای متفاوتی رادارند.در عین متفاوت بودن دیدگاھ ھا وجه تشابھی با یکدیگر دارندکه ھمگی نیل به رسیدن ھویت وشخصیت این بافت ھا در مقابل تلاطم مکتب ھای معماری وشھرسازی می باشند. مقاله حاضر می کوشد تا بابررسی نظریات اندیشمندان در زمینه مرمت بافت ھای تاریخی وھمچنین به بررسی مقایسه نگرش ایران وکشورھای اروپایی در زمینه بافت ھای ھویت مند باستانی. ھدف از مقاله ی پیش رو، بررسی ایده ھاو نظریه ھا، توافق نامه ھا و منشورھای مرتبط با حضور ساختارھای جدیددر زمینه ھای تاریخی، جھت استفاده از آنھا به منظور دستیابی بهرھ نمودھای طراحی ساختارھای جدید در زمینه تاریخی می باشد.

مرمت شھری، بافت تاریخی، ھویت، نظریه ھا، منشورھا