علی سروش - کارشناس ارشد معماری دانشگاه آزاد اسلامی، واحد شبستر

بناهای یادمانی را می توان نمونه برجسته فرهنگ، هنر و معماری دانست. حفظ و نگهداری این یادمان ها در سال هایاخیر مورد توجه قرار گرفته و در همین راستا در دهه های اخیر موضوع باززنده سازی و احیای این بناها بیش از پیشمورد اهمیت قرار گرفته است. از آنجایی که این نمادهای شهری به عنوان بخشی از تاریخ و هویت یک قوم مطرح میشوند, صرفا بحث بازسازی و مرمت به میان نمی آید, بلکه سعی می شود تا بین آنچه در گذشته اتفاق روی داده و آنچهبرای آیندگان می بایست برجای بماند رابطه ای خلاق ایجاد شود. حفظ ارزشهای مادی و معنوی اثر تاریخی یمی از مهمترین موضوعاتی است که می بایست در تمام طول این مسیر مورد توجه قرار بگیرد. بقاع متبرکه و اماکن آرامگاهی ازبارزترین نمونه های بناهای یادمانی می باشند که به عنوان نماد مسایل فرهنگی و مذهبی سابقه ای بس طولانی دارد وحفظ و نگهداری آن ها ضروری می باشد. یکی از عواملی که باز زنده سازی و احیای این مجموعه ها را به عنوان یکضرورت مطرح می سازد, کارکرد اصلی آنها در احساس خاطره جمعی، افزایش حس هویت مکان یا انتقال پیامی بهناظرین می باشد. بهره برداری هوشمندانه از تندیس ها در شهرها سابقه بسیار طولانی داشته به طوری که از دیدگاههالیواکس, خاطره ی جمعی، سوابق و یادمان های جمعی شهروندان از رویدادها و وقایع شهر است که در فضای شهریاتفاق افتاده و در ذهن مردم ثبت گردیده است. پیوندهای سنتی، عادات، باورها و مراسم مذهبی از عوامل مهم شکل دهیبه خاطره های جمعی محسوب می گردند . هرگونه پرداخت به یادآوری خاطرات جمعی، کمک به تداوم آن است و مانعفراموشی می شود. . به همین دلیل حفظ و احیای مجموعه های اینچنینی به عنوان یک وظیفه و یک ضرورت مطرح می گردد.

یادمان, باززنده سازی, هویت, خاطره جمعی, فرهنگ