الناز اکبرنیا - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده هنر و معماری، موسسه آموزش عالی دیلمان لاهیجان
فرانک دخت ملومه - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده هنر و معماری، موسسه آموزش عالی دیلمان لاهیجان
سیدباقر حسینی - دانشیار، گروه معماری، دانشکده هنر و معماری دانشگاه علم و صنعت
رضا پرویزی - مربی، گروه معماری، دانشکده هنر و معماری، موسسه آموزش عالی دیلمان لاهیجان

امروزه زندگی مدرن و شهرنشینی سبب کم رنگ شدن تعاملات اجتماعی و کاهش میزان شرکت پذیری افراد در فعالیت های اجتماعی شده است و این امر منجر به بوجودآمدن مشکلات جبران ناپذیری در جوامع امروز ما شده است. با توجه به بحران های اجتماعی و فرهنگی موجود در عرصه های عمومی شهرهای معاصر ایران، ضرورت پرداختن به مقوله ی هویت در فضاهای جمعی به خصوص در مجتمع های مسکونی که جزو جدایی ناپذیر و شهرهای معاصرمان شده اند را دوچندان می نماید. طراحی فیزیکی فضاهای مسکونی، آماده سازی محیط و پیوند آن با فضاهای همسایگی پیرامون، همگی باید در جهت پاسخگویی به نیازها و انتظارات گروه های مختلف ساکن در محل، برنامه ریزی و اجرا شود. نگرش کمیت گرا در طراحی مجتمع های مسکونی از یک سو و روند روبه رشد تقاضای مسکن از سوی دیگر سبب شده است در عصر حاضر توجه لازم به مسیله ی بنیادین سرزندگی محیط های مسکونی به معنای واقعی آن اعمال نشود، این مسیله به همراه تاثیر متقابل کیفیت محیط بر کیفیت زندگی ساکنان، لزوم ارایه مدلی جامع و نظام مند از سرزندگی محیط های سکونتی را ضروری می سازد. فرضیه پژوهش بر این باور است که با همسویی مفاهیم زیبایی شناسی، می توان هویت گمشده ی مسکن ایرانی را تا حدود بسیار زیادی به آن بازگرداند. و می توان به این باور رسید که برای بهبود وضعیت موجود فضاهای عمومی مجتمع های مسکونی وافزایش تعاملات اجتماعی، توجه به الگوهای بومی محلات در بافت شهری این سرزمین بسیار ضرورت دارد. این مقاله به بررسی این مسیله در مجتمع مسکونی کاکتوس به عنوان نمونه، از طریق مشاهده میدانی و طرح پرسشنامه می پردازد. در پایان با کمک نرم افزار SPSS داده ها جمع بندی و نتیجه ارایه شده است.

مجتمع مسکونی، تعاملات اجتماعی، زیبایی شناسی، سکونت